Pogledao sam FLIGHTPLAN Roberta Schwentkea na boljoj kopiji od one na kojoj sam ga prvi put overio.
Kade se uzmu u obzir brojna ograničenja scenarija Petera Dowlinga i Billy Raya koji je u početku rehash Hitchcockovog klasika LADY VANISHES a u završnici postaje poprilično apsurdan, Schwentke je uradio izuzetan posao, učinivši da FLIGHTPLAN čak i u svojim najspornijim deonicama bude prijatan.
Osnovni aduti FLIGHTPLANa su Jodie Foster i Schwentke. Iako ne spadam među one koji fetišizuju Jodie Foster, ona zaista donosi jedan naročit intenzitet flavnom liku koji teško da iko drugi može da matchuje. Njena interpretacija izbezumljene majke u spoju sa njenom potpunom aseksualizovanošću iz poslednje faze daje interesantne rezultate u FLIGHTPLANu. Jodie pruža neuporedivo više nego u PANIC ROOMu u kome ima sličnu rolu, velikim delom i zato što Schwentke bolje kontroliše sličan klaustrofobični enterijer od Finchera.
Dok se Fincher u PANIC ROOMu dosta iscrpljivao rešenjima baziranim na specijalnim efektima i karakternim glumcima u banalnim ulogama. Schwentke operiše više u depalmijanskom ključu. Odavno nije viđen film u kome reditelj do te mere uživa u mogućnosti da pravi zanimljive pokrete kamere, suspense set-pieceove, da se igra poterama kroz klaustrofobične prostore, odrazima u ogledalu, snimcima surveillance kamera i sl.
Doduše, za razliku od De Palme, Schwentke se ne bavi larpurlartističkim tretmanom blochovskog trilera već tehnotrilerom koji u principu manje nudi potencijala za tu vrstu čisto filmskog užitka jer se manje bavi arhetipskim pitanjima, odnosno čistijim oblicima erosa i tanatosa. Međutim, veština rediteljske egzekucije mu se ne može osporiti.
Snaga Jodie Foster u spoju sa Schwentkeovim rukopisom čine da se FLIGHTPLAN uprkos svim scenarističkim brljotinama pogleda sa uživanjem.
* * * / * * * *
Kade se uzmu u obzir brojna ograničenja scenarija Petera Dowlinga i Billy Raya koji je u početku rehash Hitchcockovog klasika LADY VANISHES a u završnici postaje poprilično apsurdan, Schwentke je uradio izuzetan posao, učinivši da FLIGHTPLAN čak i u svojim najspornijim deonicama bude prijatan.
Osnovni aduti FLIGHTPLANa su Jodie Foster i Schwentke. Iako ne spadam među one koji fetišizuju Jodie Foster, ona zaista donosi jedan naročit intenzitet flavnom liku koji teško da iko drugi može da matchuje. Njena interpretacija izbezumljene majke u spoju sa njenom potpunom aseksualizovanošću iz poslednje faze daje interesantne rezultate u FLIGHTPLANu. Jodie pruža neuporedivo više nego u PANIC ROOMu u kome ima sličnu rolu, velikim delom i zato što Schwentke bolje kontroliše sličan klaustrofobični enterijer od Finchera.
Dok se Fincher u PANIC ROOMu dosta iscrpljivao rešenjima baziranim na specijalnim efektima i karakternim glumcima u banalnim ulogama. Schwentke operiše više u depalmijanskom ključu. Odavno nije viđen film u kome reditelj do te mere uživa u mogućnosti da pravi zanimljive pokrete kamere, suspense set-pieceove, da se igra poterama kroz klaustrofobične prostore, odrazima u ogledalu, snimcima surveillance kamera i sl.
Doduše, za razliku od De Palme, Schwentke se ne bavi larpurlartističkim tretmanom blochovskog trilera već tehnotrilerom koji u principu manje nudi potencijala za tu vrstu čisto filmskog užitka jer se manje bavi arhetipskim pitanjima, odnosno čistijim oblicima erosa i tanatosa. Međutim, veština rediteljske egzekucije mu se ne može osporiti.
Snaga Jodie Foster u spoju sa Schwentkeovim rukopisom čine da se FLIGHTPLAN uprkos svim scenarističkim brljotinama pogleda sa uživanjem.
* * * / * * * *
No comments:
Post a Comment