Ponekad u želji da objasnim sagovorniku koliko je neki strani, naročito američki film slab kažem “Izgleda kao srpski film…” Ali šta da radimo kada neko snimi američki film koji zbilja izgleda kao srpski film?
To se desilo na televizijskom filmu MY DAUGHTER IS MISSING Tamar Halpern koji je snimljen u Beogradu a u Beogradu se i dešava. MY DAUGHTER IS MISSING izgleda kao studentski film snimljen pre petnaest godina što je inače apsurdno ako imamo u vidu da je isti direktor fotografije snimao jedan studentski film Momira Miloševića koji je bolje izgledao nego ovaj dugoemtražni televizijski rad. Da apsurd bude veći, ovaj televizijski film je emitovan n Lifetimeu, kanalu koji nije poznat po nekom visokom kvalitetu ali opet pa drži nekakav nivo.
Izuzev Jovane Stojiljković i jedva četiri strana glumca u glavnim ulogama, ostale likove igra B-glumačka ekipa čak i za srpske standarde. U odnosu na ovaj televizijski film srpske serije deluju kao Scorsese, naročito one bolje kao UBICE MOG OCAl. Ali, čak i Radoš Bajić izgleda kudikamo bolje.
MY DAUGHTER IS MISSING je koncept koji obećava. Priča koja se snima u Srbiji, dešava u Srbiji, ima priču koja dozvoljava da se uposle naši glumci. Nažalost, problem je u tome što takvi filmovi ne treba ovako da se rade.
NIje Srbija prva zemlja u kojoj su se radili ovakvi filmovi. Ali sada, u vremenu digitalne fotografije i opšteg pojednostavljivanja i pojeftinjenja realizacije javlja se rizik da se umesto “zdravog” povećanja production valuea snimanjem u zemlji gde dolar vredi više, dobije nešto što je bitno ispod bilo kog standarda.