GORKE TRAVE Žike Mitrovića je relativno sporedan film u njegovom opusu. Međutim, gledan iz današnje vizure, to je možda jedan od naših najrelevantnijih filmova iz prošlosti koji objašnjava našu poziciju danas, i to ne samo kao društva već i kao kinematografije.
Naime, GORKE TRAVE je priča o tužiocu koji progoni naciste posle Drugog svetskog rata u Zapadnoj Nemačkoj. Nailazi na jednog nekadašnjeg upravnika logora koji sada radi u farmaceutskoj kući ali nikako ne može da ga optuži bez svedočenja jedne njegove nekadašnje žrtve koja je pred suđenje odlučila da se povuče i ne izjasni se na sudu. Tužilac u tom cilju poziva jugoslovenskog novinara koji je zabeležio njeno potresno svedočanstvo da pokuša da je ubedi. Zbunjeni njenim odbijanjem da svedoči oni otkrivaju da iza njene odluke stoje brojne pretnje neonacističkih grupa ali i opšte stanje u nemačkom društvu koje nije raskrstilo sa nacizmom.
U glavnoj ulozi pojavila se Irene Papas, u to vreme poznata evropska i svetska zvezda. U tom momentu ona je već snimila GUNS OF NAVARONE i ZORBU. Slično važi i za ostale glumce koji su bili već poznati i sa obimnim opusima. Moglo bi se reći da su GORKE TRAVE bile ambiciozna koprodukcija sa solidnim tržišnim potencijalom.
Sama tema je vrlo zanimljiva pošto ne samo da govori o žrtvama Holokausta nego i o tome kako su nacisti uspeli da opstanu često na uticajnim položajima u zapadnonemačkom društvu. Na određeni način, pored konkretne Holokaust priče, GORKE TRAVE se mogu posmatrati kao studija i kritika zapadnonemačkog društva. Iako se može na celu stvar gledati kao na dodatnu potvrdu nemačkog poraza da im jedan jugoslovenski reditelj snima film u kome ih kritikuje, s druge strane, ako uzmemo u obzir, temu, njene socijalne implikacije i glumačku podelu, može se reći da je Žika Mitrović u tom momentu radio projekat koji je po svojim dimenzijama dostojan ozbiljnog evropskog reditelja, što dovoljno opisuje njegovu poziciju kao jednog od ključnih reditelja "jugoslovenskog imperijalnog filma".
Danas je situacija potpuno obrnuta. Nemački producenti danas finansiraju filmove u kojima se Srbija tretira kao jedno bolesno društvo, umesto poznatih internacionalknih zvezda u njima igraju naši što čini da sve liči na neki Third World Cinema, a našti reditelji eventualno mogu da se dokopaju projekta ukoliko bi snimili nešto što Srbe predstavlja naciste.
U tom smislu, Mitrovićev film deluje kao negativ onoga što danas postoji kod nas.
Na planu same filmske priče, GORKE TRAVE su jedna vrlo interesantna priča, u kojoj Mitrović vodi glumce sa nešto više teatralnosti nego što je potrebno, a scene košmara i prisećanja na logor radi sa dosta žara tako da neke od njih ne samo da deluju kinky već imaju i neku vrstu horor atmosfere.
Samo finale filma je hitchcockovsko u najboljem smislu, i spada u red najmaestralnijih Mitrovićevih sekvenci. Naravno, ukupno vrlo povoljnom utisku pomaže i to što je ovaj film sačuvan na izuzetno dobroj kopiji za razliku od nekih drugih Mitrovićevih radova i dobro je gledati ga u uslovima koji su približni onim u kojima gledamo neke njegove savremenike. Upravo finale filma sa scenom jednog hitchcockovskog delirijuma, potvrđuje Mitrovića kao majstora čija je veština prevazilazila jugoslovenske okvire.
Scenario Fride Petrović (za Mitrovića pisala i VANDU KOS) i Michaela Mansfielda (radio brojne nemačke filmove i serije) previše ima literarnog u pristupu priči, a premalo dramskog, tako da u filmu ima previše sećanja, i to ne u smislu flešbeka, već unutar dijaloga, a premalo je sukoba i tenzije.
Međutim, sa vrlo umerenom dužinom ispod sat i po, interesantnom temom, vrlo kompetentnom Mitrovićevom realizacijom i ponekim kako rekoh vrlo ekskluzivnim bezmalo horor zahvatima, GORKE TRAVE je vrlo prijatno gledalačko iskustvo.
* * * / * * * *
Naime, GORKE TRAVE je priča o tužiocu koji progoni naciste posle Drugog svetskog rata u Zapadnoj Nemačkoj. Nailazi na jednog nekadašnjeg upravnika logora koji sada radi u farmaceutskoj kući ali nikako ne može da ga optuži bez svedočenja jedne njegove nekadašnje žrtve koja je pred suđenje odlučila da se povuče i ne izjasni se na sudu. Tužilac u tom cilju poziva jugoslovenskog novinara koji je zabeležio njeno potresno svedočanstvo da pokuša da je ubedi. Zbunjeni njenim odbijanjem da svedoči oni otkrivaju da iza njene odluke stoje brojne pretnje neonacističkih grupa ali i opšte stanje u nemačkom društvu koje nije raskrstilo sa nacizmom.
U glavnoj ulozi pojavila se Irene Papas, u to vreme poznata evropska i svetska zvezda. U tom momentu ona je već snimila GUNS OF NAVARONE i ZORBU. Slično važi i za ostale glumce koji su bili već poznati i sa obimnim opusima. Moglo bi se reći da su GORKE TRAVE bile ambiciozna koprodukcija sa solidnim tržišnim potencijalom.
Sama tema je vrlo zanimljiva pošto ne samo da govori o žrtvama Holokausta nego i o tome kako su nacisti uspeli da opstanu često na uticajnim položajima u zapadnonemačkom društvu. Na određeni način, pored konkretne Holokaust priče, GORKE TRAVE se mogu posmatrati kao studija i kritika zapadnonemačkog društva. Iako se može na celu stvar gledati kao na dodatnu potvrdu nemačkog poraza da im jedan jugoslovenski reditelj snima film u kome ih kritikuje, s druge strane, ako uzmemo u obzir, temu, njene socijalne implikacije i glumačku podelu, može se reći da je Žika Mitrović u tom momentu radio projekat koji je po svojim dimenzijama dostojan ozbiljnog evropskog reditelja, što dovoljno opisuje njegovu poziciju kao jednog od ključnih reditelja "jugoslovenskog imperijalnog filma".
Danas je situacija potpuno obrnuta. Nemački producenti danas finansiraju filmove u kojima se Srbija tretira kao jedno bolesno društvo, umesto poznatih internacionalknih zvezda u njima igraju naši što čini da sve liči na neki Third World Cinema, a našti reditelji eventualno mogu da se dokopaju projekta ukoliko bi snimili nešto što Srbe predstavlja naciste.
U tom smislu, Mitrovićev film deluje kao negativ onoga što danas postoji kod nas.
Na planu same filmske priče, GORKE TRAVE su jedna vrlo interesantna priča, u kojoj Mitrović vodi glumce sa nešto više teatralnosti nego što je potrebno, a scene košmara i prisećanja na logor radi sa dosta žara tako da neke od njih ne samo da deluju kinky već imaju i neku vrstu horor atmosfere.
Samo finale filma je hitchcockovsko u najboljem smislu, i spada u red najmaestralnijih Mitrovićevih sekvenci. Naravno, ukupno vrlo povoljnom utisku pomaže i to što je ovaj film sačuvan na izuzetno dobroj kopiji za razliku od nekih drugih Mitrovićevih radova i dobro je gledati ga u uslovima koji su približni onim u kojima gledamo neke njegove savremenike. Upravo finale filma sa scenom jednog hitchcockovskog delirijuma, potvrđuje Mitrovića kao majstora čija je veština prevazilazila jugoslovenske okvire.
Scenario Fride Petrović (za Mitrovića pisala i VANDU KOS) i Michaela Mansfielda (radio brojne nemačke filmove i serije) previše ima literarnog u pristupu priči, a premalo dramskog, tako da u filmu ima previše sećanja, i to ne u smislu flešbeka, već unutar dijaloga, a premalo je sukoba i tenzije.
Međutim, sa vrlo umerenom dužinom ispod sat i po, interesantnom temom, vrlo kompetentnom Mitrovićevom realizacijom i ponekim kako rekoh vrlo ekskluzivnim bezmalo horor zahvatima, GORKE TRAVE je vrlo prijatno gledalačko iskustvo.
* * * / * * * *
No comments:
Post a Comment