Pogledao sam KINSEY Bill Condona, sa velikim zakašnjenjem.
Condonov arhaični rediteljski pristup čini da se nikada zapravo ne razume da li je on pravi reditelj ili samo peder sa zaposlenjem. Takvi su mu i filmovi, kad se bavi žanrom, to je onda mjuzikl ili sexually charged horor, gde njegovo seksualno opredeljenje dolazi do izražaja, a kada je reč o istinitim pričama, to su onda biografije ljudi koji su mu opet zanimljivi pre svega iz seksualnog ključa.
I to je naravno sasvim legitiman vid političkog filma u kome se film koristi kao neka vrsta političkog instrumenta u borbi za prava seksualnih manjina. Međutim, kao i svi vidovi političkog filma, tako i njegov mora da preuzme matricu iz nekog filmskog stila, i Condon se tu oslanja na najkonzervativnije tradicije klasičnog Holivuda.
Kada je radio KINSEY, on je istakao da je namerno hteo da se drži konzervativnog stila filmova koji su izlazili u vreme Kinseyevog života i da ih obogati eksplicitnim prikazima seksa koji su neočekivani u tom kontekstu. Međutim, takvi su mu i drugi filmovi, što pokazuje da mu je istraživanje stila i filmskog izraza na drugom mestu.
I to se ispostavlja kao najveći problem KINSEYa pošto upravo zbog arhaičnog stila, mi ne uspevamo da dokučimo gotovo ništa o tome ko je bio taj čovek, pošto nam klasicistički pristup koji vezujemo za afirmativne biografske filmove ne dozvoljava da se zaista probijemo do suštine njegovog karaktera.
Između ostalog, pored njegovog vrlo liberalnog pogleda na svet, ne saznajemo da li je on bio relevantan naučnik ili ne, a završnica filma poprima lirske dimenzije Kinseya koji kopni i postaje dosta mutno šta se desilo sa istraživanjem posle ukidanja Rockeffelerove stipendije.
I zato, kad se podvuče crta, KINSEY stoji kao zabavan biografski film o intrigantnoj temi, koji nažalost više uspeva da uputi na zanimljiv istorijski događaj i ličnost nego što zaista rasvetljava događaje.
* * 1/2 / * * * *
Condonov arhaični rediteljski pristup čini da se nikada zapravo ne razume da li je on pravi reditelj ili samo peder sa zaposlenjem. Takvi su mu i filmovi, kad se bavi žanrom, to je onda mjuzikl ili sexually charged horor, gde njegovo seksualno opredeljenje dolazi do izražaja, a kada je reč o istinitim pričama, to su onda biografije ljudi koji su mu opet zanimljivi pre svega iz seksualnog ključa.
I to je naravno sasvim legitiman vid političkog filma u kome se film koristi kao neka vrsta političkog instrumenta u borbi za prava seksualnih manjina. Međutim, kao i svi vidovi političkog filma, tako i njegov mora da preuzme matricu iz nekog filmskog stila, i Condon se tu oslanja na najkonzervativnije tradicije klasičnog Holivuda.
Kada je radio KINSEY, on je istakao da je namerno hteo da se drži konzervativnog stila filmova koji su izlazili u vreme Kinseyevog života i da ih obogati eksplicitnim prikazima seksa koji su neočekivani u tom kontekstu. Međutim, takvi su mu i drugi filmovi, što pokazuje da mu je istraživanje stila i filmskog izraza na drugom mestu.
I to se ispostavlja kao najveći problem KINSEYa pošto upravo zbog arhaičnog stila, mi ne uspevamo da dokučimo gotovo ništa o tome ko je bio taj čovek, pošto nam klasicistički pristup koji vezujemo za afirmativne biografske filmove ne dozvoljava da se zaista probijemo do suštine njegovog karaktera.
Između ostalog, pored njegovog vrlo liberalnog pogleda na svet, ne saznajemo da li je on bio relevantan naučnik ili ne, a završnica filma poprima lirske dimenzije Kinseya koji kopni i postaje dosta mutno šta se desilo sa istraživanjem posle ukidanja Rockeffelerove stipendije.
I zato, kad se podvuče crta, KINSEY stoji kao zabavan biografski film o intrigantnoj temi, koji nažalost više uspeva da uputi na zanimljiv istorijski događaj i ličnost nego što zaista rasvetljava događaje.
* * 1/2 / * * * *
No comments:
Post a Comment