Nema boljeg načina da se proslavi attachovanjea Tomasa Alfredsona za TINKER TAILOR SOLDIER SPY od gledanja filma THE SPY WHO CAME IN FROM THE COLD Martina Ritta, prve i verovatno najkvalitetnije ekranizacije le Carrea.
Sam ovaj roman je nesumnjivo najznačajniji le Carreov roman iz rane faze, jedna od onih knjiga sa kojima je on zapravo uneo nešto novo u špijunsku literaturu. Slično se može reći i za Rittov film. Naime, uvreženo je mišljenje da je le Carre počeo da razbija hegemoniju James Bonda na ekranu što nije istina. I pre le Carrea su postojale istinite priče o tajnim službama, pored naravno (super)herojskih filmova o superšpijunima, među kojima je Bond zapravo tek produžetak jedne ranije tradicije. uostalom, ne zaboravimo da je Graham Greene bio jedan vrlo ozbiljan pisac koji je sa visokim umetničkim integritetom pisao o tajnim službama još pre le Carrea.
Međutim, le Carre je celu tu stvar apdejtovao stvrajući svet potpune moralne ambivalencije, svet antiheroja u kome je Zapad pozitivniji od Impreije Zla utoliko što mu je to jedino preostalo. Njegov odnos prema zapadnom bloku je ciničan, ne prikazuje da tu ima išta vredno spasavanja a ljudi koji to rade su često kukavice i pokvarenjaci. To naravno ne znači da le Carreovi romani nemaju izvesni emotivni potencijal, a THE SPY WHO CAME IN FROM THE COLD je najbolji primer toga, međutim, ta emocija izrasta ispod naslaga cinizma i hladnoće i dolazi od junaka koji je izvan tog špijunskog kruga. Štaviše, najemotivniji momenti u le Carreovim romanima dolaze od izmanipulianizh ljudi koji su pioni njegovih glavnih junaka.
U Rittovom filmu se po prvi put pojavljuje i George Smiley, anti-Bond if there ever was one, i biće vrlo zanimljivo ko će kod Alfredsona igrati ovu ulogu koju je u principu najviše popularizovao Alec Guiness u BBC seriji.
Rittova interpretacija priče je triler sa snažnim elementima melodrame. On vrlo mudro insistira na intelektualnom aspektu samog sukoba, i izuzev same suspense završnice, ovo nije film u kome se priča prelama u fizičkom smislu. Napetosti svakako ima, u par navrata vrlo hitchcockovski koncipirane, međutim, ključne situacije se rešavaju među samim likovima, u trenutku.
Priču čine brojni preokreti, i svi oni su ma koliko veliki plasirani vrlo ubedljivo i logično proističu iz postavljene priče.
Ako imamo u vidu krštenicu filma, Rittov vizuelni pristup je jednostavan i efektan, bez ikakve karikaturalnosti u prikazu špijunskog sveta, ili razlika između Zapada i Istoka. U tom smislu, Ritt je blizak Hitchcocku, s tim pšto njegov svet ipak nije toliko hiperstilizovan kao Hitchov.
Glumci su, kako se i očekuje od ovakve glumačke podele, vrhunski, i svi rade u funkciji priče.
Ono što THE SPY WHO CAME IN FROM THE COLD jedino čini arhaičnim jeste to što smo u današnjem filmu navikli na nešto širi prikaz veta u kome se priča dešava i više ne postoje filmovi sa tako ekskluzivnim fokusom na karaktere kao što je ovo Rittovo ostvarenje. Po svom bavljenju likovima, mahom u enterijerima, Ritt podseća na američki noir. Međutim, ako imamo u vidu da su do pre neku godinu špijunske romane mahom realizovali reditelji akcionih filmova, kao spektakl, a da u suštini takve romane treba da snimaju reditelji drama, Rittov polaz je ispravan. I tim pre je radosna vest da će Alfredson ekranizovati TINKER TAILOR...
* * * 1/2 / * * * *
Sam ovaj roman je nesumnjivo najznačajniji le Carreov roman iz rane faze, jedna od onih knjiga sa kojima je on zapravo uneo nešto novo u špijunsku literaturu. Slično se može reći i za Rittov film. Naime, uvreženo je mišljenje da je le Carre počeo da razbija hegemoniju James Bonda na ekranu što nije istina. I pre le Carrea su postojale istinite priče o tajnim službama, pored naravno (super)herojskih filmova o superšpijunima, među kojima je Bond zapravo tek produžetak jedne ranije tradicije. uostalom, ne zaboravimo da je Graham Greene bio jedan vrlo ozbiljan pisac koji je sa visokim umetničkim integritetom pisao o tajnim službama još pre le Carrea.
Međutim, le Carre je celu tu stvar apdejtovao stvrajući svet potpune moralne ambivalencije, svet antiheroja u kome je Zapad pozitivniji od Impreije Zla utoliko što mu je to jedino preostalo. Njegov odnos prema zapadnom bloku je ciničan, ne prikazuje da tu ima išta vredno spasavanja a ljudi koji to rade su često kukavice i pokvarenjaci. To naravno ne znači da le Carreovi romani nemaju izvesni emotivni potencijal, a THE SPY WHO CAME IN FROM THE COLD je najbolji primer toga, međutim, ta emocija izrasta ispod naslaga cinizma i hladnoće i dolazi od junaka koji je izvan tog špijunskog kruga. Štaviše, najemotivniji momenti u le Carreovim romanima dolaze od izmanipulianizh ljudi koji su pioni njegovih glavnih junaka.
U Rittovom filmu se po prvi put pojavljuje i George Smiley, anti-Bond if there ever was one, i biće vrlo zanimljivo ko će kod Alfredsona igrati ovu ulogu koju je u principu najviše popularizovao Alec Guiness u BBC seriji.
Rittova interpretacija priče je triler sa snažnim elementima melodrame. On vrlo mudro insistira na intelektualnom aspektu samog sukoba, i izuzev same suspense završnice, ovo nije film u kome se priča prelama u fizičkom smislu. Napetosti svakako ima, u par navrata vrlo hitchcockovski koncipirane, međutim, ključne situacije se rešavaju među samim likovima, u trenutku.
Priču čine brojni preokreti, i svi oni su ma koliko veliki plasirani vrlo ubedljivo i logično proističu iz postavljene priče.
Ako imamo u vidu krštenicu filma, Rittov vizuelni pristup je jednostavan i efektan, bez ikakve karikaturalnosti u prikazu špijunskog sveta, ili razlika između Zapada i Istoka. U tom smislu, Ritt je blizak Hitchcocku, s tim pšto njegov svet ipak nije toliko hiperstilizovan kao Hitchov.
Glumci su, kako se i očekuje od ovakve glumačke podele, vrhunski, i svi rade u funkciji priče.
Ono što THE SPY WHO CAME IN FROM THE COLD jedino čini arhaičnim jeste to što smo u današnjem filmu navikli na nešto širi prikaz veta u kome se priča dešava i više ne postoje filmovi sa tako ekskluzivnim fokusom na karaktere kao što je ovo Rittovo ostvarenje. Po svom bavljenju likovima, mahom u enterijerima, Ritt podseća na američki noir. Međutim, ako imamo u vidu da su do pre neku godinu špijunske romane mahom realizovali reditelji akcionih filmova, kao spektakl, a da u suštini takve romane treba da snimaju reditelji drama, Rittov polaz je ispravan. I tim pre je radosna vest da će Alfredson ekranizovati TINKER TAILOR...
* * * 1/2 / * * * *
No comments:
Post a Comment