Reprizirao sam GORKY PARK Michaela Apteda, baziran na romanu Michael Cruz Smitha koji je za potrebe filma adaptirao čuveni Dennis Potter. Cruz Smith se izdvaja među piscima krimića smeštenih u SSSRu po tome što se služi angloamerikim stilom pripovedanja ali suštinski razume odnose u sovjetskom društvu, tako da teškoće u njemu ne sagledava iz zapadne vizure, kao recimo Tom Rob Smith u inače vrlo efektnom DETETU 44, već razume sovjetski pogld na stvari, a naročito razume ključ funkcionisanja njihovog sistema baziran na mešavini korupcije i političke monolitnosti i naravno preplitanja politizovanosti policije sa korupcijom što je svakako bilo i najslađe. Otud meni današnja repriza GORKY PARKa kog sam gledao klinac i voleo na način na koji se može voleti 80s krimić, deluje mnogo zanimljivije kada uporedim ovaj film sa pričama o SSSRu koje sam u međuvremenu slušao od oca.
Dennis Potter je na nivou scenarija dodao dijalozima jednu naročitu dimenziju stilizacije i na taj način pružio je filmu dobrdošlu artiicijelnost koja ionako mora proisteći iz priče o SSSRu u kome svi govore engleski, i Amerikanci u prolazu, i Rusi. GORKY PARK u tom smislu nije maestralan kao McTiernanov THE HUNT FOR RED OCTOBER, i nema taj stepen briljantnog rediteljskog rešavanja pitanja jezika, ali sasvim je jasno kroz Potterovu artificijelnost da se likovi razlikuju po jeziku i načinu razmišljanja.
Apted nije veliki reditelj, ali GORKY PARK uspeva da izgradi atmosferu, zahvaljujući Helsinkiju kao lokaciji, a zatim i moroderovskom skoru Jamesa Hornera koji je u najboljem 80s duhu. U spoju sa pouzdanom glumačkom ekipom u kojoj ne štrči čak i stilski potpuno druagčiji Lee Marvin, štaviše u finalu na farmi evocira uspomenu na PRIME CUT i čak na neki način izgleda kao bookend njegovog glavnog junaka iz Ritchiejevog filma koji je prešao na Tamnu Stranu.
GORKY PARK spada u red američkih filmova koji su izašli tokom osamdesetih i prikazuju Sovjetski Savez u jednom ambivalentnom svetlu, manje kao Imperiju Zla, više kao Imperiju Neefikasnosti i korupcije, i u tu sliku integrišu tipične američke narative o pojedincu koji uspeva da pobedi ili ugrozi ili prevaziđe sistem. U tom smislu, zanimljivo je da u najoštrijem Hladnom Ratu, američki film ne pokušava da alijenira sovjetski narod već naprotiv naročito akcentuje njhovu sofisticiranost i njihovu tragičnost u odnosu na same Amerikance koji su u najboljem slučaju vođeni zdravim razumom ili osećajem morala, iako je njihova nesporna prednost to što ive u slobodi i sistemu u kome mogu da se ispolje.
GORKY PARK je u tom smislu jedan korak dalje otišao u "propagandnom" smislu jer je teza ovog filma da Zapad nesumnjivo čine kapitalisti-lešinari jednim delom, ali da je upravo sadašnja društvena formacija SSSRa način da ti obesni kapitalisti još više eksploatišu njihov narod i tu priču postavlja na dva osetljiva temelja - jedan su prirodna bogatstva a drugi su žene, jedno bogatstvo koje se ne može obnoviti i drugo za koje pojedini teoretičari kažu da nije sapun.
Međutim, GORKY PARK to sve radi u jednom dosta uvrljivom maniru, i ako imamo u vidu korupciju koja je tada razarala SSSR, reklo bi se da je film zapravo čak na nekom nivou i istinit.
Ono u čemu film pada to je središnja deonica u trenutku kada se KGB preuzme istragu od glavnog junaka pa kada film u istraživačkom smislu stane sve dok ne krene treći čin i završnica, kao i sama ljubavna priča u kojoj se melodrama prenaglašava, iako je mi do tada nismo videla kao ništa više od "liaisona" a na kraju se postavlja kao velika bolna ljubavna trauma koja će zauvek progoniti naše junake.
No, ova dva strukturalno-pripovedačka defekte ne remete GORKY PARK kao prilično soildan krimić koji koketira sa većim pretenzijama ali nikada ne postaje umišljeni film koji ne zna gde mu je mesto.
Što je još važnije, sasvim dovoljno je baziran na stvarnom stanju da ne deluje ideološki prevaziđeno kada se posmatra iz današnje vizure. Drago mi je da se sada kroz radove reditelja poput Joe Wrighta i Tomasa Alfredsona vraća taj ozbiljan classy odnos prema Hladnom Ratu na filmu kakav je postojao naročito tokom osamdesetih kada su filmovi prestali da se bave pojednostavljenim ideološkim postavkama, doduše često ne menjajući ideološke namere.
* * * / * * * *
Dennis Potter je na nivou scenarija dodao dijalozima jednu naročitu dimenziju stilizacije i na taj način pružio je filmu dobrdošlu artiicijelnost koja ionako mora proisteći iz priče o SSSRu u kome svi govore engleski, i Amerikanci u prolazu, i Rusi. GORKY PARK u tom smislu nije maestralan kao McTiernanov THE HUNT FOR RED OCTOBER, i nema taj stepen briljantnog rediteljskog rešavanja pitanja jezika, ali sasvim je jasno kroz Potterovu artificijelnost da se likovi razlikuju po jeziku i načinu razmišljanja.
Apted nije veliki reditelj, ali GORKY PARK uspeva da izgradi atmosferu, zahvaljujući Helsinkiju kao lokaciji, a zatim i moroderovskom skoru Jamesa Hornera koji je u najboljem 80s duhu. U spoju sa pouzdanom glumačkom ekipom u kojoj ne štrči čak i stilski potpuno druagčiji Lee Marvin, štaviše u finalu na farmi evocira uspomenu na PRIME CUT i čak na neki način izgleda kao bookend njegovog glavnog junaka iz Ritchiejevog filma koji je prešao na Tamnu Stranu.
GORKY PARK spada u red američkih filmova koji su izašli tokom osamdesetih i prikazuju Sovjetski Savez u jednom ambivalentnom svetlu, manje kao Imperiju Zla, više kao Imperiju Neefikasnosti i korupcije, i u tu sliku integrišu tipične američke narative o pojedincu koji uspeva da pobedi ili ugrozi ili prevaziđe sistem. U tom smislu, zanimljivo je da u najoštrijem Hladnom Ratu, američki film ne pokušava da alijenira sovjetski narod već naprotiv naročito akcentuje njhovu sofisticiranost i njihovu tragičnost u odnosu na same Amerikance koji su u najboljem slučaju vođeni zdravim razumom ili osećajem morala, iako je njihova nesporna prednost to što ive u slobodi i sistemu u kome mogu da se ispolje.
GORKY PARK je u tom smislu jedan korak dalje otišao u "propagandnom" smislu jer je teza ovog filma da Zapad nesumnjivo čine kapitalisti-lešinari jednim delom, ali da je upravo sadašnja društvena formacija SSSRa način da ti obesni kapitalisti još više eksploatišu njihov narod i tu priču postavlja na dva osetljiva temelja - jedan su prirodna bogatstva a drugi su žene, jedno bogatstvo koje se ne može obnoviti i drugo za koje pojedini teoretičari kažu da nije sapun.
Međutim, GORKY PARK to sve radi u jednom dosta uvrljivom maniru, i ako imamo u vidu korupciju koja je tada razarala SSSR, reklo bi se da je film zapravo čak na nekom nivou i istinit.
Ono u čemu film pada to je središnja deonica u trenutku kada se KGB preuzme istragu od glavnog junaka pa kada film u istraživačkom smislu stane sve dok ne krene treći čin i završnica, kao i sama ljubavna priča u kojoj se melodrama prenaglašava, iako je mi do tada nismo videla kao ništa više od "liaisona" a na kraju se postavlja kao velika bolna ljubavna trauma koja će zauvek progoniti naše junake.
No, ova dva strukturalno-pripovedačka defekte ne remete GORKY PARK kao prilično soildan krimić koji koketira sa većim pretenzijama ali nikada ne postaje umišljeni film koji ne zna gde mu je mesto.
Što je još važnije, sasvim dovoljno je baziran na stvarnom stanju da ne deluje ideološki prevaziđeno kada se posmatra iz današnje vizure. Drago mi je da se sada kroz radove reditelja poput Joe Wrighta i Tomasa Alfredsona vraća taj ozbiljan classy odnos prema Hladnom Ratu na filmu kakav je postojao naročito tokom osamdesetih kada su filmovi prestali da se bave pojednostavljenim ideološkim postavkama, doduše često ne menjajući ideološke namere.
* * * / * * * *
No comments:
Post a Comment