Pogledao sam THE NORMAL HEART Ryana Murphyja, ekranizaciju kultnog pozorišnog komada Larry Kramera koju je adaptirao sam dramatičar. Kad je reč o samoj adaptaciji, iako nisam čitao pozorišni komad, moram reći da sam impresioniran. Ako izuzmemo nekoliko arija u kojima glumci plasiraju svoje monologe, teško je reći da ovo sve nije pisano kao namenski scenario za istorijsku rekonstrukciju i to baš u filmskoj formi. Lokacije i fizičke radnje su razrađene, tempo je vrlo intenzivan i THE NORMAL HEART traje preko dva sata a odvija se munjevito.
Sigurno da tome svemu doprinosi i Ryan Murphy koji je uspeo da stvori atmosferu nalik BOOGIE NIGHTSu, kao još jednu priču o seksualnoj revoluciji koja ubrzo dostiže svoju mračnu stranu. Murphy odlično balansira između slika razvrata, monogamije i pojave bolesti, koju mahom prikazuje u njenoj tada najrasprotranjenijoj formi koja nosi i vizuelni element.
Mark Ruffalo suvereno vodi All-Star glumačku podelu koja je pojačana Mattom Bomerom u jednoj od onih rola koje podrazumevaju fizičku transformaciju, i Taylorom Kitschom kome je ovo bila prva od dve uloge kojima je na HBO pinkwashovao svoj dotadašnji imidž omiljenog republikanskog glumca.
THE NORMAL HEART unutar svoje vrlo dramatične priče o populaciji suočenoj sa infektivnom i neizlečivom bolešću i zdravstvenim sistemom, uspeva da sačuva i određeni smisao za humor koji proističe iz situacije, u tome prednjači situacija kada glavni junak posećuje Belu kuću na svojoj lobističkoj misiji.
U vizuelnom pogledu, THE NORMAL HEART odlično izgleda. Slika je raskošna, rekonstrukcija epohe efektna iako je najvećim delom vezana za enterijer.
U karijeri Ryana Murphyja koja je prepuna ekscesa i u stvarima koje je radio dobro i onima koje nije THE NORMAL HEART stoji kao delo na koje može biti ponosan, ne samo zbog istorijskog značaja priče o kojoj govori već i zbog toga što je ova tema izvukla samo one najvrednije delove njegovog rukopisa, osećaj za karaktere, atmoseru i visprenost u svakom pogledu.
No comments:
Post a Comment