Pogledao sam Cronenbergov srednjemetražni film STEREO iz 1969. godine. Duže vreme sam se pripremao da overim ove embrionalne Cronenbergove radove, ali sam onda obično birao da repriziram njegove u potpunosti razvijene klasike. Ipak, sada kad je došao već u fazu truljenja sa A DANGEROUS METHOD, možda je pravi trenutak za terapiju matičnim ćelijama.
I zbilja, STEREO jeste embrion onoga što će Cronenberg kasnije razviti u potpunosti u svojim kanonskim filmovima i što je još važnije taj embrion u sebi sadrži svu onu vitalnost koju sada u fazi truljenja više nema.
STEREO se može posmatrati kao embrion u tom smislu što u sebi praktično sadrži DNK svega onoga u šta će se Cronenberg razviti u svojim klasicima s tim što ga ne nudi u formi potpuno razvijenog zaokruženog filma već, sasvim sigurno zbog produkcionih ograničenja, u jednoj specifičnoj, raslojenoj formi. U svojim potpuno formiranim filmovima Cronenberg prepliće klasicistički pristup inscenaciji i kadriranju sa hladnom, kliničkom atmosferom, brutalističkim ambijentima i maštovitim organskim manifestacijama strahova i ideja, ovde su prisutni samo klasicizam i brutalistička arhitektura kao ambijent dok su ideje date iz off-prostora kroz voiceover. Međutim, sama koncepcija filma sa voiceoverom u priči o ljudima koji su telepate i ne moraju da komuniciraju deluje kao klasicistički postupak prvog reda i samo se na prvi pogled čini se da je reč o pretencioznom arty zahvatu.
Naravno da je STEREO svoju eksploataciju najpre morao da ima u arty okolnostima jer je ta publika spremnija na ovakve sadržaju, ali to je druga stvar.
Najvažnije je to da se u tragovima već u filmu STEREO prepoznaju ključne tačke Cronenbergove poetike. Ovaj film stoga može da bude dobar primer mladim autorima kako da svoje ideje prilagode no budget uslovima, snime film koji u tim okolnostima izgleda dobro i kasnije dođu do uslova u kojima će moći da ih ostvare u potpunosti.
I zbilja, STEREO jeste embrion onoga što će Cronenberg kasnije razviti u potpunosti u svojim kanonskim filmovima i što je još važnije taj embrion u sebi sadrži svu onu vitalnost koju sada u fazi truljenja više nema.
STEREO se može posmatrati kao embrion u tom smislu što u sebi praktično sadrži DNK svega onoga u šta će se Cronenberg razviti u svojim klasicima s tim što ga ne nudi u formi potpuno razvijenog zaokruženog filma već, sasvim sigurno zbog produkcionih ograničenja, u jednoj specifičnoj, raslojenoj formi. U svojim potpuno formiranim filmovima Cronenberg prepliće klasicistički pristup inscenaciji i kadriranju sa hladnom, kliničkom atmosferom, brutalističkim ambijentima i maštovitim organskim manifestacijama strahova i ideja, ovde su prisutni samo klasicizam i brutalistička arhitektura kao ambijent dok su ideje date iz off-prostora kroz voiceover. Međutim, sama koncepcija filma sa voiceoverom u priči o ljudima koji su telepate i ne moraju da komuniciraju deluje kao klasicistički postupak prvog reda i samo se na prvi pogled čini se da je reč o pretencioznom arty zahvatu.
Naravno da je STEREO svoju eksploataciju najpre morao da ima u arty okolnostima jer je ta publika spremnija na ovakve sadržaju, ali to je druga stvar.
Najvažnije je to da se u tragovima već u filmu STEREO prepoznaju ključne tačke Cronenbergove poetike. Ovaj film stoga može da bude dobar primer mladim autorima kako da svoje ideje prilagode no budget uslovima, snime film koji u tim okolnostima izgleda dobro i kasnije dođu do uslova u kojima će moći da ih ostvare u potpunosti.
No comments:
Post a Comment