Pogledao sam vrlo interesantan hrvatski film JOSEF Stanislava Tomića. Potpuno je očekivano da ovaj neobičan i zbilja jako zanimljiv i dobar film naiđe na određene rezerve unutar esnafa verovatno i najpre zato što je muziku pisao Marko Perković Thompson. Po samom filmu se ne može reći da deli ideologiju ovog trubadura a ni njegove najodanije publike, no možda ljudi iz esnada znaju da je autorska ekipa na njegovoj strani.
U svakom slučaju, JOSEF spada i mali broj regionalnih filmova koji govore o Prvom svetskom ratu. U ovom slučaju, Veliki rat se sagledava iz vizure Slavonaca i Slovenaca koji su bili deo austrougarske vojske. JOSEF nudi crnohumornu priču o grupi junaka koji preživljavaju rat preuzimajući identitet poginulog austrougarskog podoficira koji će se kasnije ispostaviti kao bitna istorijska ličnost.
JOSEF u osnovi jeste gimmick film, međutim, Tomić uspeva da u 80 minuta zarobi vrlo atmosferičan rad, skoro bez reči, ili sa vrlo dugim deonicama bez ikakvog ili ikakvog značajnog dijaloga. U svom košmarnom pristupu ratu, podsetio je na PUKOVNIKOVICU Đorđa Kadijevića i pošto pripada istoj liniji hrvatskog filma naglasio bih da upadljivo prevazilazi ŽIVE I MRTVE Kristijana Milića koji inače ima cameo u JOSEFu.
ŽIVI I MRTVI sa JOSEFom dele DPa, Mirka Pivčevića i rekao bih da Tomić vodi tu istu estetiku kruparn korak dalje od Milića. Pivčević kod Tomića nudi zaopkruženiji snimateljski koncept ali i sam Tomić bolje vlada dođenjem priče od Milića.
JOSEF definitivno ima svoje preteče u jugoslovenskom filmu ali i u okvirima regionalnih naslova spada među apartna ostvarenja i predstavlja Stanislava Tomiča kao reditelja osobene poetike i dragocene pripovedačke discipline.
* * * / * * * *
U svakom slučaju, JOSEF spada i mali broj regionalnih filmova koji govore o Prvom svetskom ratu. U ovom slučaju, Veliki rat se sagledava iz vizure Slavonaca i Slovenaca koji su bili deo austrougarske vojske. JOSEF nudi crnohumornu priču o grupi junaka koji preživljavaju rat preuzimajući identitet poginulog austrougarskog podoficira koji će se kasnije ispostaviti kao bitna istorijska ličnost.
JOSEF u osnovi jeste gimmick film, međutim, Tomić uspeva da u 80 minuta zarobi vrlo atmosferičan rad, skoro bez reči, ili sa vrlo dugim deonicama bez ikakvog ili ikakvog značajnog dijaloga. U svom košmarnom pristupu ratu, podsetio je na PUKOVNIKOVICU Đorđa Kadijevića i pošto pripada istoj liniji hrvatskog filma naglasio bih da upadljivo prevazilazi ŽIVE I MRTVE Kristijana Milića koji inače ima cameo u JOSEFu.
ŽIVI I MRTVI sa JOSEFom dele DPa, Mirka Pivčevića i rekao bih da Tomić vodi tu istu estetiku kruparn korak dalje od Milića. Pivčević kod Tomića nudi zaopkruženiji snimateljski koncept ali i sam Tomić bolje vlada dođenjem priče od Milića.
JOSEF definitivno ima svoje preteče u jugoslovenskom filmu ali i u okvirima regionalnih naslova spada među apartna ostvarenja i predstavlja Stanislava Tomiča kao reditelja osobene poetike i dragocene pripovedačke discipline.
* * * / * * * *
No comments:
Post a Comment