U fazi repriziranja Michaela Ritchieja ponovio sam i THE BAD NEWS BEARS iz 1976. godine. Ritchie je u ovom filmu pokazao upravo ključna obeležja svog rada sve do početka osamdesetih, a to je uvođenje nekih novih, avangardnijih tehnika i u ovom slučaju uveo ih je u dečji film.
THE BAD NEWS BEARS je jedan od ključnih filmova o deci sportistima i postao je toliki hit da su kasnije snimljena još dva nastavka i TV serija, međutim Ritchiejev original je sve sem očekivanog začetnika jednog komericjlnog serijala.
Scenario Billa Lancastera, nažalost prerano preminulog sina Burta Lancastera, koji je uprkos dečjoj paralizi igrao bejzbol kao dečak odakle je sigurno i crpio inspiraciju za ovaj film, a ljubitelji žanra ga znaju i kao Carpenterovog saradnika na THE THINGu, prepun je oporih deonica, i mudro je postavljen jer sport povezuje sa sazrevanjem junaka, dovodeći stvari do toga da na mečevima ne presuđuje veština već lične odluke što sportskom nadmetanju daje značajnu funkciju u razvoju karaktera.
Iako je bejzbol jedan od retkih sportova koje ne razumem u potpunosti, pa samim tim, scene nadmetanja mi nisu bile naročito intrigantne, razvoj likova unutar njih mi je držao pažnju što je veliki scenaristički i rediteljski uspeh.
Walter Matthau je u centru kao propali minorleaguer koji uporedo radi kao čistač bazena i trener little league tima i u prinipu kada je takav glumac tu dosta problema je rešeno, ne samo što on preuzima dosta zadataka na sebe nego i zato što je odličan target man za mnoge akcije koje sporvodi izvanredan kast dece koju predvodi najmlađa dobitnica "oskara" Tatum O'Neal, koja će ubrzo posle toga biti jedan od navodnih izvora kasnijih seksualnih frustracija Michaela Jacksona, ali u ovom filmu je ona još uvek besprekorni child star koji sa puno stila obavlja svoj zadatak.
Bill Lancasterov scenario je izrazito foul-mouthed i toga u sequelima koje je on pisao kasnije nije bilo, dakle moguće je da je rečnik Ritchiejeva intervencija, ali možda je tako bilo i u scenariju. U svakom slučaju, Ritchie režira ovaj dečji film kao što je radio i svoje prethodne filmove, dakle sa dosta overlappinga između glumaca u dijalozima i sa dokumentarističkim vizuelnim konceptom koji čini da se gledalac oseti kao da je u sred prašnjavog bejzbol igrališta i da ima gotovo taktilni ugođaj na licu mesta. Direktor fotografije je inače bio John Alonzo čiji je verovatno najpoznatiji film SCARFACE ali ovaj DP ima prebogat opus koji ga čini istinskim delom snimateljske aristokratije.
Rad sa decom glumcima je sjajan i jasno je kako Ritchie vrlo vešto koristi upotrebljive delove koje klinci isporučuju, a izuzev Tatum O'Neal i danas poznatog Jackie Earl Haleya, ostatak dece nije suštinski opterećebn glumačkim zadacima već svako doprinosi po jedan detalj.
Linlaterov rimejk je imao dobar potencijal u angažovanju Billy Bob Thorntona i scenarista Johna Reque i Glenn Ficarre, ali naprosto njegov rediteljski koncept nije uspeo da parira nadogradnji kojom je Ritchie učinio da THE BAD NEWS BEARS prevaziđe ono što se nameće kao očigledan ishod filma o deci koja treniraju bejzbol. Iako THE BAD NEWS BEARS govori o sportu, a to je tema kojom se Ritchie uspešno bavio i pre i posle ovog filma, nalazi se na pola puta između njegovih najboljih (DOWNHILL RACER) i konfekcijskih filmova na tu temu, čija je osnovna razlika bila u tome što su ovi prvi bili cinični i ulazili u suštinu savremene kompeticije kao oboljenja sporta dok su ovi kasniji bili pre svega apologija sporta kao oblasti delovanja u kojoj čovek može u potpunosti da ostvari svoje potencijale.
* * * / * * * *
THE BAD NEWS BEARS je jedan od ključnih filmova o deci sportistima i postao je toliki hit da su kasnije snimljena još dva nastavka i TV serija, međutim Ritchiejev original je sve sem očekivanog začetnika jednog komericjlnog serijala.
Scenario Billa Lancastera, nažalost prerano preminulog sina Burta Lancastera, koji je uprkos dečjoj paralizi igrao bejzbol kao dečak odakle je sigurno i crpio inspiraciju za ovaj film, a ljubitelji žanra ga znaju i kao Carpenterovog saradnika na THE THINGu, prepun je oporih deonica, i mudro je postavljen jer sport povezuje sa sazrevanjem junaka, dovodeći stvari do toga da na mečevima ne presuđuje veština već lične odluke što sportskom nadmetanju daje značajnu funkciju u razvoju karaktera.
Iako je bejzbol jedan od retkih sportova koje ne razumem u potpunosti, pa samim tim, scene nadmetanja mi nisu bile naročito intrigantne, razvoj likova unutar njih mi je držao pažnju što je veliki scenaristički i rediteljski uspeh.
Walter Matthau je u centru kao propali minorleaguer koji uporedo radi kao čistač bazena i trener little league tima i u prinipu kada je takav glumac tu dosta problema je rešeno, ne samo što on preuzima dosta zadataka na sebe nego i zato što je odličan target man za mnoge akcije koje sporvodi izvanredan kast dece koju predvodi najmlađa dobitnica "oskara" Tatum O'Neal, koja će ubrzo posle toga biti jedan od navodnih izvora kasnijih seksualnih frustracija Michaela Jacksona, ali u ovom filmu je ona još uvek besprekorni child star koji sa puno stila obavlja svoj zadatak.
Bill Lancasterov scenario je izrazito foul-mouthed i toga u sequelima koje je on pisao kasnije nije bilo, dakle moguće je da je rečnik Ritchiejeva intervencija, ali možda je tako bilo i u scenariju. U svakom slučaju, Ritchie režira ovaj dečji film kao što je radio i svoje prethodne filmove, dakle sa dosta overlappinga između glumaca u dijalozima i sa dokumentarističkim vizuelnim konceptom koji čini da se gledalac oseti kao da je u sred prašnjavog bejzbol igrališta i da ima gotovo taktilni ugođaj na licu mesta. Direktor fotografije je inače bio John Alonzo čiji je verovatno najpoznatiji film SCARFACE ali ovaj DP ima prebogat opus koji ga čini istinskim delom snimateljske aristokratije.
Rad sa decom glumcima je sjajan i jasno je kako Ritchie vrlo vešto koristi upotrebljive delove koje klinci isporučuju, a izuzev Tatum O'Neal i danas poznatog Jackie Earl Haleya, ostatak dece nije suštinski opterećebn glumačkim zadacima već svako doprinosi po jedan detalj.
Linlaterov rimejk je imao dobar potencijal u angažovanju Billy Bob Thorntona i scenarista Johna Reque i Glenn Ficarre, ali naprosto njegov rediteljski koncept nije uspeo da parira nadogradnji kojom je Ritchie učinio da THE BAD NEWS BEARS prevaziđe ono što se nameće kao očigledan ishod filma o deci koja treniraju bejzbol. Iako THE BAD NEWS BEARS govori o sportu, a to je tema kojom se Ritchie uspešno bavio i pre i posle ovog filma, nalazi se na pola puta između njegovih najboljih (DOWNHILL RACER) i konfekcijskih filmova na tu temu, čija je osnovna razlika bila u tome što su ovi prvi bili cinični i ulazili u suštinu savremene kompeticije kao oboljenja sporta dok su ovi kasniji bili pre svega apologija sporta kao oblasti delovanja u kojoj čovek može u potpunosti da ostvari svoje potencijale.
* * * / * * * *
No comments:
Post a Comment