Pogledao sam THE WAILING, film sa kojim se ove godine vratio Hong-jin Na, južnokorejski žanrovski maestro u najavi, čiji filmovi iz raznih razloga nisu uspeli da prorade kod mene. U slučaju filma YELLOW SEA, jedan od problema bio je taj što se Hong-jin Na ne obazire previše na to da li mu je trajanje filma prilagođeno priči, što je doduše čest problem korejskih filmova, i to je samo jedan od problema koji opterećuju WAILING.
WAILING ne treba da traje dva i po sata, i u ovom slučaju nije problem tempa koji je dosta visok već pre svega to što u jednom trenutku, priča i junaci, i sam film zajedno sa njima kreću da se vrte u krug i što duže traje film postaje postupno sve besmisleniji.
U samom korenu WAILING je jedan zanimljiv spoj trilera i snolikog horora, za koji vrlo brzo postaje jasno da mu racionalno objašnjenje i razvijanje zapleta nije primarno, da je ključni efekat, i samim tim odlazak u predugo trajanje u kome znatan deo čine upravo dijalozi koji pokušavaju da objasne dešavanja, nije bio pravi izbor.
Da nije neodgovarajuće forme, WAILING je imao predispozicije da bude sve ono što volimo kod južnokorejskog žanrovskog filma, spoj svežeg tretmana žanrovskih konvencija, sa neočekivanim izlivima bizarnosti i humorom na mestima gde ga inače nema. Nažalost, Hong-jin Na je precenio svoj materijal i WAILING na kraju više može da komunicira sa fanovima južnokorejskog filma i žanrova koje tretira.
* * / * * * *
No comments:
Post a Comment