Pogledao sam IL BOSS Fernanda Di Lea iz 1973. godine koji spada u njegovu kanonsku fazu u kojoj su nastali najbolji filmovi. Za razliku od njegovih filmova smeštenih u Milanu na severu, ovaj se dešava u Palermu na Siciliji. Di Leo se ovoga puta fokusira na tradicionalnu mafiju i njene unutrašnje obračune kojima prilazi sa kombinacijom realističnog, gotovo angažovanog izlaganja sistema korupcije i grešaka u sistemu sa exploitation elementom usamljenog i beskrupuloznog ubice koji se poput Westlaekeovog parkera uspinje kroz hijerarhiju amoralnih bosova i njihovih sluga.
Ćutljivog asasina koji pridobija ceo klan samo za sebe igra Henry Silva prema kome je Di Leo očigledno imao afinitet i ponovo imamo neubedljivog leading mana, koji opet, voli da gađa ljude preteranim kalibrima, u konkretnom slučaju pojedince ubija tromblonima, ali i drugim oružjima.
Sama inscenacija je inače veštija i fokusiranija nego inače kod Di Lea, sa kompetentnijim izborom planova i pokretima kamere, i generalno više elegancije.
Ono što je tipično za Di Lea a i izdvaja ga to je odnos prema ženama koje su tretirane istovremeno kao seksualni objekti, žrtve seksualnog nasilja ali i i bića vrlo često sposobna da u tome uživaju. Kod Di Lea je seks često na ivici silovanja ali se i silovanje često pretvara u seks u kome oba partnera uživaju. IL BOSS donosi ovo drugo kroz lik mafijaške kćeri koja je sticajem okolnosti narkoman i nimfomanka pa joj ne smeta što je otmičari siluju, čak naprotiv, ona u tome uživa.
Italijanski krimići obiluju silovanjima i objektifikacijama žena, međutim, Di Leovi se među njima naročito izdvajaju.
Di Leo uspeva dosta solidno da uhvati atmosferu nepotizma i porodične atmosfere među mafijašima sa juga, ali u tom realističkom ključu ne ide previše daleko, i generalno ima veliki problem sa odvajanjem važnog i nevažnog tako da uprkos brojnim idiosinkrazijama njegovi likovi ostaju krajnje tipski.
* * 1/2 / * * * *
Ćutljivog asasina koji pridobija ceo klan samo za sebe igra Henry Silva prema kome je Di Leo očigledno imao afinitet i ponovo imamo neubedljivog leading mana, koji opet, voli da gađa ljude preteranim kalibrima, u konkretnom slučaju pojedince ubija tromblonima, ali i drugim oružjima.
Sama inscenacija je inače veštija i fokusiranija nego inače kod Di Lea, sa kompetentnijim izborom planova i pokretima kamere, i generalno više elegancije.
Ono što je tipično za Di Lea a i izdvaja ga to je odnos prema ženama koje su tretirane istovremeno kao seksualni objekti, žrtve seksualnog nasilja ali i i bića vrlo često sposobna da u tome uživaju. Kod Di Lea je seks često na ivici silovanja ali se i silovanje često pretvara u seks u kome oba partnera uživaju. IL BOSS donosi ovo drugo kroz lik mafijaške kćeri koja je sticajem okolnosti narkoman i nimfomanka pa joj ne smeta što je otmičari siluju, čak naprotiv, ona u tome uživa.
Italijanski krimići obiluju silovanjima i objektifikacijama žena, međutim, Di Leovi se među njima naročito izdvajaju.
Di Leo uspeva dosta solidno da uhvati atmosferu nepotizma i porodične atmosfere među mafijašima sa juga, ali u tom realističkom ključu ne ide previše daleko, i generalno ima veliki problem sa odvajanjem važnog i nevažnog tako da uprkos brojnim idiosinkrazijama njegovi likovi ostaju krajnje tipski.
* * 1/2 / * * * *
No comments:
Post a Comment