U sklopu pripreme za BABY DRIVER Edgara Wrighta, reprizirao sam jedan od najznačajnijih filmova jugoslovenske kinematografije STREETS OF FIRE Waltera Hilla. Dan-danas Hillov film utiče na generacije filmadžija na prostoru bivše SFRJa doživeo je i uslovni rimejk u CRNOM BOMBARDERU Darka Bajića koji se neodmereno oslonio na neka dizajnerska rešenja iz ovog filma, bez ikakvog ozbiljnog razloga. Na svu sreću, i sam zaplet CRNOG BOMBARDERA iskompiliran je iz drugih filmova, pa možemo govoriti o filmu sklopljenom od polovnih delova na svakom nivou.
STREETS OF FIRE ima kultni status u Americi, ali u određenom smislu kao što je Bajićev CRNI BOMBARDER omiljeni film o Beogradu među onima koji nisu Beograđani, tako i Hillov film ima kultni status izvan SAD. Njegovo oslanjanje na američki dizajn pedesetih, na postapokaliptičnu atmosferu derutne urbane arhitekture, na pionirsku atmosferu rokenrola i iznad svega na vrlo direktnu, gotovo esejističku primenu vestern-dramaturgije na ambijent trulog grada, čini ovaj film jednom zanimljivom dekonstrukcijom "amerikane".
Pored svega ovoga, STREETS OF FIRE ima određene kvalitete i kao akcioni film, premda naravno nema nužnu direktnost u tom pogledu jer naprosto pritisnut je naslagama stilizacije, muzike i socijalnog komentara. Već po trejleru za BABY DRIVER vidimo da Wright nije išao toliko daleko, ali da pored Hillovog DRIVERa, i taj film i Refnov DRIVE zbog značajne uloge muzike i američkih ambijenata u sebi, imaju ponešto oko čega bi se dali porediti.
Uprkos tome što se u STREETS OF FIRE može prepoznati dosta DNK WARRIORSa u pogledu stilizacije bandi, iz današnje vizure je jasno u kojoj je ovo meri zapravo arty film, pa ni ne čudi da je uspeo da stekne kultni status upravo među onima kojima Hillov rad dakle nije primarni predmet interesovanja.
* * * / * * * *
STREETS OF FIRE ima kultni status u Americi, ali u određenom smislu kao što je Bajićev CRNI BOMBARDER omiljeni film o Beogradu među onima koji nisu Beograđani, tako i Hillov film ima kultni status izvan SAD. Njegovo oslanjanje na američki dizajn pedesetih, na postapokaliptičnu atmosferu derutne urbane arhitekture, na pionirsku atmosferu rokenrola i iznad svega na vrlo direktnu, gotovo esejističku primenu vestern-dramaturgije na ambijent trulog grada, čini ovaj film jednom zanimljivom dekonstrukcijom "amerikane".
Pored svega ovoga, STREETS OF FIRE ima određene kvalitete i kao akcioni film, premda naravno nema nužnu direktnost u tom pogledu jer naprosto pritisnut je naslagama stilizacije, muzike i socijalnog komentara. Već po trejleru za BABY DRIVER vidimo da Wright nije išao toliko daleko, ali da pored Hillovog DRIVERa, i taj film i Refnov DRIVE zbog značajne uloge muzike i američkih ambijenata u sebi, imaju ponešto oko čega bi se dali porediti.
Uprkos tome što se u STREETS OF FIRE može prepoznati dosta DNK WARRIORSa u pogledu stilizacije bandi, iz današnje vizure je jasno u kojoj je ovo meri zapravo arty film, pa ni ne čudi da je uspeo da stekne kultni status upravo među onima kojima Hillov rad dakle nije primarni predmet interesovanja.
* * * / * * * *
No comments:
Post a Comment