Pogledao sam COMMITMENT Hong-soo Parka, treći prošlogodišnji južnokorejski film u nizu koji se bavi infiltracijom severnjačkih špijuna na Jug. Posle solidnog akcijaša BERLIN FILE i neobičnog briljantnog crowd pleasera SECRETLY GREATLY, Južnjaci ponavljaju formulu. Slično kao u slučaju svojih osvetničkih filmova i brutalnih krimića, sada su filmovi o severnjačkoj infiltraciji postali ciklus i nažalost COMMINTMENT je najslabiji od ova tri. Akcija je solidna mada nije inspirisana kao u prethodna dva, međutim likovi su manje zanimljivi, priča je pojednostavljena i uprkos tome u mnogim aspektima nejasna, i reč je o jednom tek pristojnom južnokorejskom trileru, što dakle i dalje ostavlja niz razloga za gledanje.
Međutim, sada se u ova tri filma može prepoznati nešto drugo a to je osnov na bazi kog se severnjački agenti formulišu kao heroji. Naime, kao što je u ujedninjenoj Nemačkoj nastupio talas "ostalgije", odnosno nostalgije za Istočnom Nemačkom, tako i u Južnoj Koreji likova sa Severa bivaju prikazani kao osobe koje dolaze iz strogog, monstruoznog režima ali nose određeni "komunistički moral" i čvrstinu koji im omogućuju da pomognu Južnjacima i zavedu red.
To je vrlo zanimljiv fenomen pošto, za početak, građani Južne Koreje nemaju iskustvo života u Severnoj, a s drge strane, jasno je da propaganda dodatno demonizuje režim u Pjongjangu. Međutim, upravo stvaranje velike distance koja je u domenu jugonostalgije bazirana na protoko vremena, a u nemačkoj ostalgiji na promenama društvene formacije, ovde verovatno proističe iz razdvajanja dva društva koje nikada nije bilo veće. Otud savremeni južnokorejski film svoje junake formuliše kroz rudimentarne vrednosti jednog sistema sa kojim nema tako direktan dodir ali je inspirisan njegovom ikonografijom.
Otud tek sada dobijaju na težini one primedbe davane mladim glumcima koji su pristali da igraju severnokorejske agente. Nije problem bio u tome što su oni prikazivani kao romantični heroji već zato što je kroz njih kanalisana kritika savremenog južnokorejskog društva i nuđeno "ono što nedostaje" savremenim Južnokorejancima.
Naravno ovako nešto neće promeniti sliku o Severnoj Korejina duže staze, međutim pokazuje sklonost Južnjaka ka "čvrstoj ruci" koju su pokazali i na izborima izborom tvrđe desne struje koja je sklona da marginalizuje kritički intonirane filmove. Nova vlast verovatno nema preterane simpatije za ove vidove afirmacje severnjačke "čvrste ruke", ali je tim pre stvar zanimljivija jer očigledno postoje dve vizije "čvrstine" na terenu, jedna u praksi i jedna na filmu.
* * 1/2 / * * * *
Međutim, sada se u ova tri filma može prepoznati nešto drugo a to je osnov na bazi kog se severnjački agenti formulišu kao heroji. Naime, kao što je u ujedninjenoj Nemačkoj nastupio talas "ostalgije", odnosno nostalgije za Istočnom Nemačkom, tako i u Južnoj Koreji likova sa Severa bivaju prikazani kao osobe koje dolaze iz strogog, monstruoznog režima ali nose određeni "komunistički moral" i čvrstinu koji im omogućuju da pomognu Južnjacima i zavedu red.
To je vrlo zanimljiv fenomen pošto, za početak, građani Južne Koreje nemaju iskustvo života u Severnoj, a s drge strane, jasno je da propaganda dodatno demonizuje režim u Pjongjangu. Međutim, upravo stvaranje velike distance koja je u domenu jugonostalgije bazirana na protoko vremena, a u nemačkoj ostalgiji na promenama društvene formacije, ovde verovatno proističe iz razdvajanja dva društva koje nikada nije bilo veće. Otud savremeni južnokorejski film svoje junake formuliše kroz rudimentarne vrednosti jednog sistema sa kojim nema tako direktan dodir ali je inspirisan njegovom ikonografijom.
Otud tek sada dobijaju na težini one primedbe davane mladim glumcima koji su pristali da igraju severnokorejske agente. Nije problem bio u tome što su oni prikazivani kao romantični heroji već zato što je kroz njih kanalisana kritika savremenog južnokorejskog društva i nuđeno "ono što nedostaje" savremenim Južnokorejancima.
Naravno ovako nešto neće promeniti sliku o Severnoj Korejina duže staze, međutim pokazuje sklonost Južnjaka ka "čvrstoj ruci" koju su pokazali i na izborima izborom tvrđe desne struje koja je sklona da marginalizuje kritički intonirane filmove. Nova vlast verovatno nema preterane simpatije za ove vidove afirmacje severnjačke "čvrste ruke", ali je tim pre stvar zanimljivija jer očigledno postoje dve vizije "čvrstine" na terenu, jedna u praksi i jedna na filmu.
* * 1/2 / * * * *
No comments:
Post a Comment