Reprizirao sam JAGUAROV SKOK Aleksandra Đorđevića, jedan od filmova koji spadaju red naslova koje ljudi vole da mrze. Reč je o nepretencioznom repertoarskom filmu koji je nastao u vreme posle Titove smrti kada sa jedne strane filmski autori dobijaju slobodu sa kojom na određeni način ne znaju šta da rade, a drugi gube gube omiljenu temu za rad, dočim žanbrovska kritika u Berogradu i Zagrebu prilazi domaćoj repertoarskoj/žanrovskoj produciji krajnje kritično i sa negativnom predrasudom.
JAGUAROV SKOK su radili Aca Đorđević i DP Đorđe Nikolić, ekipa koja je realizovala OTPISANE, dakle to su već prekaljeni veterani jugoslovenske žanrovske produkcije koji jako dobro vladaju inscenacijama krimića i akcije, a Nikolić je bio DP na vrlo zaniljivo režiranom filmu Gordona Hesslera THE MISFIT BRIGADE (a dobacio je i do major reditelja snimajući TWELVE CHAIRS Mela Brooksa). JAGUAROV SKOK je međutim nastao po scenariju Gordana Mihića, tada još uvek izuzetno relevantnog pisca koji njihovu žanrovsku osnovu obogaćuje nekim izuzetno zanimljivim rešenjima.
U prvoj polovini filma, Mihić i Đorđević dosta lenjo postavljaju zanimljivu priču o beogradskom luzeru Bogiju koji radi kao šofer u organizaciji za kulturnu razmenu a deo prihoda ostvaruje i kao polužigolo ne bi li uspeo da zbrine svoju kćerkicu koja je ostala sa njim kada ju je napustila majka narkomanka.
Prikaz narkomana je prilično tvrd, tretirani su kao globtroteri koji boluju od smrtonosne bolesti, sasvim na liniji naše tadašnje kinematografije u senci Jovanovićevih PEJZAŽA U MAGLI.
Kada jednog dana, majka sa prijateljima otme dete i odvede ga u Njujork, Bogi odlazi da je nađe. Međutim, naći dete u Njujorku je traženje igle u plastu sena i da bi to ostvario on uporedo mora da počne da se snalazi i radi povezujući se sa mutnom srpskom dijasporom koju predvodi njegov prijatelj iz detinjstva Čarli.
Od momenta kada junaci odu u Ameriku, film ulazi u višu brzinu i tada stvari postaju mnogo zanimljivije, kombinuju se arhetipske situacije snalaženja u Americi sa elementima crnog talasa i krimića i tek tu film dobija puni integrirtet.
Ljubiša Samardžić je osvežavajuće lišen goofy detalja i pokušaja humora kao Bogi. Voja Brajović je odličan kao ljigavi Mačaj, i u sličnom je štimu kao u HALO TAXI i NACIONALNOJ KLASI. Miki Krstović je kao i uvek odlična faca u ulozi Čavketa, Čarlijevog brata a Jelisaveta Seka Sablić je sjajna u lucindoj novotalasovskoj minijaturi.
Šteta je što Bogijevog sidekicka Čarlija ne igra harizmatičniji glumac od Mladena Nedeljkovića koji je ipak poprilično opskuran epizodista, ali s druge strane, Vera Čukić nije onoliko iritantna kao inače.
JAGUAROV SKOK spada u onaj red filmova koji su se jednim delom "olupali" time što su u jugoslovenskim uslovima pokušali da budu američki film. Ali u ovom konkretnom slučaju, baš zahvaljujući Mihićevom scenariju koji je kvintesencijalno na liniji srpskog Novog talasa i sa finom dozom apsurda na kome je stasavao uspeva da očuva mnogo više integriteta, ne samo u odnosu na slične filmove iz naše kinematografije već i u odnosu na pokušaje drugih kinematografija da se late Amerike kombinujući svoju vizuru i tamošnje filmske tradicije.
JAGUAROV SKOK nije film internacionalnog kalibra ali jeste jako zanimljiv deo tradicije jugslovenskog filma, između ostalog i kao neka vrsta žanrovskog eksperimenta jer nije reč o čistom krimiću već upravo o prožimanju lokalnih rešenja sa uspostavljenim stilemama.
U domenu same strukture krimića Mihić nije najveštiji, pre svega na nivou rasporede događaja i akcenata ali je u pojedinim aspektima vrlo inventivan.
Đorđević i Nikolić su snimili film koji je bliži sedamdesetim nego osamdesetim, ali je vrlo efikasan i uspeva da dosta efektno iskoristi njujorške lokacije. Film je inače bio koprodukcija sa jednim jugoslovenskim emigrantom čija je kasnija sudbina bila misteriozna, pominjalo se čak i da je kasnije uhapšen, doduše zbog stvari koje nemaju veze sa kinematografijom.
U odnosu na prvi utisak, JAGUAROV SKOK mi deluje mnogo više left-field nego ranije i svakako da zaslužuje veću pažnju.
* * * / * * * *
JAGUAROV SKOK su radili Aca Đorđević i DP Đorđe Nikolić, ekipa koja je realizovala OTPISANE, dakle to su već prekaljeni veterani jugoslovenske žanrovske produkcije koji jako dobro vladaju inscenacijama krimića i akcije, a Nikolić je bio DP na vrlo zaniljivo režiranom filmu Gordona Hesslera THE MISFIT BRIGADE (a dobacio je i do major reditelja snimajući TWELVE CHAIRS Mela Brooksa). JAGUAROV SKOK je međutim nastao po scenariju Gordana Mihića, tada još uvek izuzetno relevantnog pisca koji njihovu žanrovsku osnovu obogaćuje nekim izuzetno zanimljivim rešenjima.
U prvoj polovini filma, Mihić i Đorđević dosta lenjo postavljaju zanimljivu priču o beogradskom luzeru Bogiju koji radi kao šofer u organizaciji za kulturnu razmenu a deo prihoda ostvaruje i kao polužigolo ne bi li uspeo da zbrine svoju kćerkicu koja je ostala sa njim kada ju je napustila majka narkomanka.
Prikaz narkomana je prilično tvrd, tretirani su kao globtroteri koji boluju od smrtonosne bolesti, sasvim na liniji naše tadašnje kinematografije u senci Jovanovićevih PEJZAŽA U MAGLI.
Kada jednog dana, majka sa prijateljima otme dete i odvede ga u Njujork, Bogi odlazi da je nađe. Međutim, naći dete u Njujorku je traženje igle u plastu sena i da bi to ostvario on uporedo mora da počne da se snalazi i radi povezujući se sa mutnom srpskom dijasporom koju predvodi njegov prijatelj iz detinjstva Čarli.
Od momenta kada junaci odu u Ameriku, film ulazi u višu brzinu i tada stvari postaju mnogo zanimljivije, kombinuju se arhetipske situacije snalaženja u Americi sa elementima crnog talasa i krimića i tek tu film dobija puni integrirtet.
Ljubiša Samardžić je osvežavajuće lišen goofy detalja i pokušaja humora kao Bogi. Voja Brajović je odličan kao ljigavi Mačaj, i u sličnom je štimu kao u HALO TAXI i NACIONALNOJ KLASI. Miki Krstović je kao i uvek odlična faca u ulozi Čavketa, Čarlijevog brata a Jelisaveta Seka Sablić je sjajna u lucindoj novotalasovskoj minijaturi.
Šteta je što Bogijevog sidekicka Čarlija ne igra harizmatičniji glumac od Mladena Nedeljkovića koji je ipak poprilično opskuran epizodista, ali s druge strane, Vera Čukić nije onoliko iritantna kao inače.
JAGUAROV SKOK spada u onaj red filmova koji su se jednim delom "olupali" time što su u jugoslovenskim uslovima pokušali da budu američki film. Ali u ovom konkretnom slučaju, baš zahvaljujući Mihićevom scenariju koji je kvintesencijalno na liniji srpskog Novog talasa i sa finom dozom apsurda na kome je stasavao uspeva da očuva mnogo više integriteta, ne samo u odnosu na slične filmove iz naše kinematografije već i u odnosu na pokušaje drugih kinematografija da se late Amerike kombinujući svoju vizuru i tamošnje filmske tradicije.
JAGUAROV SKOK nije film internacionalnog kalibra ali jeste jako zanimljiv deo tradicije jugslovenskog filma, između ostalog i kao neka vrsta žanrovskog eksperimenta jer nije reč o čistom krimiću već upravo o prožimanju lokalnih rešenja sa uspostavljenim stilemama.
U domenu same strukture krimića Mihić nije najveštiji, pre svega na nivou rasporede događaja i akcenata ali je u pojedinim aspektima vrlo inventivan.
Đorđević i Nikolić su snimili film koji je bliži sedamdesetim nego osamdesetim, ali je vrlo efikasan i uspeva da dosta efektno iskoristi njujorške lokacije. Film je inače bio koprodukcija sa jednim jugoslovenskim emigrantom čija je kasnija sudbina bila misteriozna, pominjalo se čak i da je kasnije uhapšen, doduše zbog stvari koje nemaju veze sa kinematografijom.
U odnosu na prvi utisak, JAGUAROV SKOK mi deluje mnogo više left-field nego ranije i svakako da zaslužuje veću pažnju.
* * * / * * * *
No comments:
Post a Comment