Pogledao sam BRIGHTON ROCK Rowana Joffea, ekranizaciju poznatog romana Grahama Greenea koju je već uradio John Boulting i to vrlo uspešno. Joffeova ekranizacija je izuzetno zanimljiva i u pojedinim delovima je briljantna. Nažalost, film ima problem konzistentnosti na nivou celine.
Joffe se pre svega nameće kao vrlo zanimljiv reditelj koji ne upada u tipične greške koje inače prate rediteljske debije poznatih scenarista. Naime, njegov način mišljenja je u toj meri filmski da BRIGHTON ROCK povremeno izgleda kao rad reditelja koji čak i ne mari previše za scenario i vođenje priče u celini. Joffe je u saradnji sa Ridley Scottovim direktorom fotografije Johnom Mathiesonom briljantno rekonstruisao Brighton 1964. godine i taj ambijent deluje istovremeno i opipljivo ali i kao omaž filmskoj slici tog vremena. Neke scene poput velike tuče Modova i Rokera su zaista antologijske.
Slično važi i za realizaciju dramskih scena koje su u vizuelnom i glumačkom smislu koncipirane kao rekonstrukcija filmova iz epohe. Srećom sama priča dopušta mogućnost takvog blago arhaiziranog pristupa jer je i zapravo bazirana na onoj vrsti kriminalnog slučaja kakav bi bio ekstremno uzbudljiv u filmu iz šezdesetih ali bi danas bio nedovoljno intrigantan za veliki ekran.
Ono što se nameće kao osnovna mana filma jeste upravo to što Joffe nije dobro motivisao taj ključni zaplet o zločincu koji zavodi svedokinju i paralalnoj istrazi koju sprovode žrtvini prijatelji. Ta paralelna linija koju vode Helen Mirren i John Hurt, zaista doajeni britanskog glumišta, naprosto ne uspeva da se uklopi sa ovom osnovnom pričom koja je savršeno koherentna bez njih.
Kad je reč o odnosu prema Greeneovom izvornom materijalu Jaffe uspeva da obuhvati obe opsesivne teme ovog pisca - jedna je naravno sam žanrovski pristup priči, a druga je odnos prema religiji i simbolizmu te vrste. Taj pristup Greeneu za razliku od pojedinih aspekata vođenja priče uspeva da istinski funkcioniše i slično Jordanovom uspešnom pokušaju Joffe je takođe uspeo da Greenea showcaseuje u pravom svetlu.
* * * / * * * *
Joffe se pre svega nameće kao vrlo zanimljiv reditelj koji ne upada u tipične greške koje inače prate rediteljske debije poznatih scenarista. Naime, njegov način mišljenja je u toj meri filmski da BRIGHTON ROCK povremeno izgleda kao rad reditelja koji čak i ne mari previše za scenario i vođenje priče u celini. Joffe je u saradnji sa Ridley Scottovim direktorom fotografije Johnom Mathiesonom briljantno rekonstruisao Brighton 1964. godine i taj ambijent deluje istovremeno i opipljivo ali i kao omaž filmskoj slici tog vremena. Neke scene poput velike tuče Modova i Rokera su zaista antologijske.
Slično važi i za realizaciju dramskih scena koje su u vizuelnom i glumačkom smislu koncipirane kao rekonstrukcija filmova iz epohe. Srećom sama priča dopušta mogućnost takvog blago arhaiziranog pristupa jer je i zapravo bazirana na onoj vrsti kriminalnog slučaja kakav bi bio ekstremno uzbudljiv u filmu iz šezdesetih ali bi danas bio nedovoljno intrigantan za veliki ekran.
Ono što se nameće kao osnovna mana filma jeste upravo to što Joffe nije dobro motivisao taj ključni zaplet o zločincu koji zavodi svedokinju i paralalnoj istrazi koju sprovode žrtvini prijatelji. Ta paralelna linija koju vode Helen Mirren i John Hurt, zaista doajeni britanskog glumišta, naprosto ne uspeva da se uklopi sa ovom osnovnom pričom koja je savršeno koherentna bez njih.
Kad je reč o odnosu prema Greeneovom izvornom materijalu Jaffe uspeva da obuhvati obe opsesivne teme ovog pisca - jedna je naravno sam žanrovski pristup priči, a druga je odnos prema religiji i simbolizmu te vrste. Taj pristup Greeneu za razliku od pojedinih aspekata vođenja priče uspeva da istinski funkcioniše i slično Jordanovom uspešnom pokušaju Joffe je takođe uspeo da Greenea showcaseuje u pravom svetlu.
* * * / * * * *
No comments:
Post a Comment