APPOINTMENT WITH DEATH

Nedavno sam pisao o Winnerovoj ekranizaciji klasičnog krimića THE BIG SLEEP Raymonda Chandlera, a sada ću se baviti njegovom ekranizacijom jednog drugog klasika, to je Agatha Christie u romanu APPOINTMENT WITH DEATH.

Kako mi je Chadler bliži i bitniji od Agathe, samim tim mi je možda i kriterijum nešto niži kada razmatram ovaj film iz 1988. godine, dakle tačno deset godina posle THE BIG SLEEP.

Ovaj film je nastao u serijalu ekranizacija sa Peterom Ustinovim u kom su se poznati euroamerički glumci, mahom veterani, pod vođstvom iskusnih reditelja skupili u grupi Agathinih klasika, adaptiranih iz pera Anthony Shaffera.

Shaffer je poznati britanski dramatičar koji nas je zadužio komadom i filmom SLEUTH kao jednim od vrhunskih produkata britanskog kriminalističkog kiča, čiji je Agatha Christie rodonačelnik. On se fino nadovezao na njen opus koji je postao muzejska stvar bez istinske relevatnosti za savremenog čoveka, ako ne u samom tekstu a ono u načinima izvedbe.

Kao što je njena predstava MOUSETRAP poznata kao jedna od najduže igranih, i samim tim primer muzejskog bulevarskog teatra, slične su i njene ekranizacije koje konstituišu jednu izmaštanu epohu koja nikada nije postojala, sa površno izvedenim tipskim likovima, i zapletima.

Winner se začudo u tome sjajno snašao i njegov APPOINTMENT WITH DEATH ima određeni puls iako to u osnovi jeste starinski treš.

Prvo likovi su Amerikanci i glumci su tipičnim "špreherskim" ulogama koje su doktorirali engleski interpretatori dodali malo porodične melodrame sa dosta dreke po uzoru na Tennesee Williamsa i tu generaciju pisaca. Zatim, iako kod Agathe nema nekog naročitog nasilja i suspensea, Winner uspeva da napravi par scena koje imaju određenu uznemirujuću atmosferu i u njima igraju mladi američki glumci koji nisu u fazi ukrućenog recitovanja.

Međutim, na nivou vođenja priče, možda i najzanimljiviji Winnerov doprinos je strukturalna labavost filma. Ne gradi tenziju koja deli film na dva dela, do ubistva i posle njega već i kada se ubistvo desi, određena polifonija među likovima ostaje, a Poirot postepeno dobija protagonizam sve do tradicionalnog završnog predavanja koje se ovog puta izvodi iz dva puta.

Sama fizička izvedba u pogledu scenografije i lokacije je veoma solidna, glumačka podela je stabilna i Winner se snašao ne samo u režiji materijala već i okolnosti nastanka filma.

* * * / * * * *