RACE

Pogledao sam RACE Stephena Hopkinsa, film koji možemo smatrati jasno profilisanim produktom napravljenim za potrebe povezivanja sa ovogodišnjom Olimpijadom, ali i sa namerom da se obeleži osamdeseta godišnjica rekorda koji je postigao Jesse Owens. Hopkins je pre jedno četvrt veka bio među najperspektivnijim žanrovskim rediteljima, kada je posrnuo na bioskopskoj sceni, prešao je na televiziju i nametnuo se kao jedan od najrespektabilnijih reditelja koji je umnogome definisao izgled savremene televizije.

Posle toga se praktično nije vraćao na veliki ekran, a RACE je nažalost, uprkos tehničkoj virtuoznosti pojedinih Hopkinsovih scena, film koji je se pre može smatrati robom nego nekakvim ostvarenjem koje iskazuje bilo šta. Uprkos tome što je uspeo da u ulozi Larry Snydera ima Jasona Sudeikisa, da se u filmu pojavi Jeremy Irons ili Carice Van Houten kao Leni Riefenstahl i da Owensa ubedljivo odigra Stephan James, Hopkins i scenaristi celu stvar drže u krajnje konvencionalnim okvirima, i RACE je u tom smislu sterilniji i televizičniji čak i od nekih sličnih eskapističkih filmova o sportskim trijumfima kao što je MONTEVIDEO.

Ono što se međutim ne može osporiti filmu RACE je da u svom sterilnom maniru didaktički otvara niz kontradikcija koje su činile ovaj nastup američkog olmpijskog tima, i same Owensove medalje, i u tom pogledu RACE zaista može poslužiti kao solidna istorijska lekcija, film koji se može prikazivati u školama širom sveta.

Međutim, ako želimo pravi punokrvni film o problemima afroameričkih sportista, onda to i dalje ostaje ALI Michaela Manna. Prava je šteta što autori nisu stremili da snime takav film, polemičan, političan, ubedljiviji u realističkom smislu. Međutim, imajući u vidu činjenicu da je ALI na raznim nivoima bio izazovan publici, RACE je verovatno jednostavniji proizvod za plasman.

Šteta je što Hopkins ne radi nešto zanimljivije, ali uteha je da to što radi u principu radi dobro. 

* * 1/2 / * * * *