Reprizirao sam THE CHINA SYNDROME Jamesa Bridgesa, jedan od ključnih političkih trilera sedamdesetih. Reč je o produkciji Michaela Douglasa koji ie zapravo bio uspešniji kao producent nego kao glumac u početku karijere, i u ovoj priči Jane Fonda igra novinarku koja prisustvuje uzbudljivom incidentu u nuklearnoj elektrani i kreće da ga istražuje sluteći da se iza saopštenja o benignom incidentu krije mnogo strašnija istina. I rukovodilac elektrane počinje da sumnja i ubrzo se njihovi putevi ukrštaju, inženjer joj nudi dokumenta ali niti su mediji spremni da izađu sa istinom pred građane niti je nuklearna elektrana spremna da se uzdrži od pokušaja da silom spreči otkrivanje afere.
THE CHINA SYNDROME je fikcija, i kao takav uspeva da spoji dosta ubedljiv obazrivi optimizam oko samih elektrana na tehnološkom planu sa pesimizmom vezanim za odnos korporacija prema svim preprekama koje se mogu pojaviti na putu eksploatacije opasnih tehnologija. U tom drugom pogledu film gubi na ubedljivosti. Naime, paranoidni odnos korporacija prema novinarima stoji ali nema razloga da se korporacija unutar svojih struktura istinski ne pozabavi rešavanjem problema.
Za razliku od ALL THE PRESIDENT'S MEN triler ne proističe iz proceduralne delikatnosti koja karakteriše istrazivačko novinarstvo već iz dosta crno-belih motivacija, čime se THE CHINA SYNDROME politički dosta devalvira i prerasta u tipičan repertoarski film koji se politizacijom više služi radi forme nego zbog samog sadržaja.
Bridges u načelu dobro vodi priču, premda se oseća da je snalažljiviji kao scenarista nego kao reditelj. Recimo, potpuno zamemaruje taj horor aspekt radijacije i specifične teskobe ambijenata nuklearne elektrane. Sama lokacija elektrane je u tom pogledu mogla biti nešto ekspresivnija.
Kao bitan film za inspiraciju brojnih kasnijih filmova, iako se i on sam bazira na evropskoj tradiciji političkog filma u kome je glavni junak novinar koji razlaže slučaj, THE CHINA SYNDROME ostaje u senci nekih od epigona.
* * * / * * * *
THE CHINA SYNDROME je fikcija, i kao takav uspeva da spoji dosta ubedljiv obazrivi optimizam oko samih elektrana na tehnološkom planu sa pesimizmom vezanim za odnos korporacija prema svim preprekama koje se mogu pojaviti na putu eksploatacije opasnih tehnologija. U tom drugom pogledu film gubi na ubedljivosti. Naime, paranoidni odnos korporacija prema novinarima stoji ali nema razloga da se korporacija unutar svojih struktura istinski ne pozabavi rešavanjem problema.
Za razliku od ALL THE PRESIDENT'S MEN triler ne proističe iz proceduralne delikatnosti koja karakteriše istrazivačko novinarstvo već iz dosta crno-belih motivacija, čime se THE CHINA SYNDROME politički dosta devalvira i prerasta u tipičan repertoarski film koji se politizacijom više služi radi forme nego zbog samog sadržaja.
Bridges u načelu dobro vodi priču, premda se oseća da je snalažljiviji kao scenarista nego kao reditelj. Recimo, potpuno zamemaruje taj horor aspekt radijacije i specifične teskobe ambijenata nuklearne elektrane. Sama lokacija elektrane je u tom pogledu mogla biti nešto ekspresivnija.
Kao bitan film za inspiraciju brojnih kasnijih filmova, iako se i on sam bazira na evropskoj tradiciji političkog filma u kome je glavni junak novinar koji razlaže slučaj, THE CHINA SYNDROME ostaje u senci nekih od epigona.
* * * / * * * *
No comments:
Post a Comment