NOĆNI IGRAČI je televizijski film Miroslava Živanovića, jedan od onih primera kako se sudbina može surovo poigrati sa čovekom i dovesti ga u situaciju da u jednom trenutku nimalo podseća na sebe iz najboljih dana. Živanović je imao tu privilegiju da snimi jedan od loših srpskih filmova koje niko nije zaboravio, čime se izdvojio iz mase zaboravljenih loših srpskih filmova. Potpisavši pre svega ideološki atipično smeće USLOVNA SLOBODA, redak primer DSSovskog filma, Živanović je etiketiran verovatno na duže vreme kao jedan od upečatljivijih morona koji su isplivali u periodu ministrovanja Dragana Kojadinovića, "srpskog Rogera Cormana".
Međutim, NOĆNI IGRAČI kao Živanovićev dugometražni debi pokazuje nešto sasvim drugo, petnaestak godina pre USLOVNE SLOBODE. Naime, taj TV film pokazuje reditelja solidne vizuelne kulture koga zanima nešto pretencioznija šabrolovska faktura, inspirišu ga filmovi kao što je MY DINNER WITH ANDRE Louisa Mallea, pokušava da se izrazi stilski precizno, i da proizvede klasičnu melodramu u našim uslovima.
Dakle, Živanovićev debi uprkos pojedinim ozbiljnim nedostacima obećava puno, a ti nedostaci se upravo mogu otpisati zbog mladosti. NOĆNI IGRAČI najveće probleme imaju u pogledu prikaza krize srednjih godina koji daju iz vizure mladih ljudi koji o tome imaju krajnje šablonska viđenja, i scenario vrvi od neautentičnosti koja nimalo nije relaksirana smislom za humor.
U određenom smislu, Živanovićev ko-scenarista na ovom filmu Mladen Matičević će se vratiti ovoj temi, na svoj agresivniji način u filmu ZAJEDNO koji je bio prilično besmislen u bioskopu ali je delovao znatno pristojnije upravo na televiziji.
Milan Spasić, DP koji je u to vreme bio u najboljoj formi, u poslednje vreme prisutan kao snimatelj paskaljevićevih (zlo)dela, ponudio je izuzetnu fotografiju, vrlo zanimljive pokrete kamere, daleko nadilazeći vizuelnu pismenost velikog dela filmskih reditelja tog vremena i apsolutno prevazilazeći inače prilično visoke standarde našeg televizijskog filma.
Isto važi i za dizajn filma, koji je smešten u novobeogradski Blok 30, opremljen Jugoexportovom robom u kadru, kasnije se vide puste noćne beogradske ulice, i Kalemegdan, i deluje kao tačka kada je jugoslovenski konzumerizam dostigao svoj vrhunac, za koji danas znamo da je imao balardovski ishod.
NOĆNI IGRAČI su najava jednog talentovanog reditelja i odlična vremenska kapsula. Problem je u tome što na kraju ovo delo koje obećava nije rezultiralo onim što bi se očekivalo. Živanović je postao upamćen u kinematografiji po nečemu što je simbol njenog sunovrata, pozni post-titoizam je završio takođe tragično i to bi gotovo opravdalo ideju da se uradi bookend nastavak NOĆNIH IGRAČA u kome dolazimo četvrt veka kasnije na ruševine ovih ljudi i ambijenata. Naravno, NOĆNI IGRAČI nemaju tu reputaciju da iz njih proistekne nastavak ali bi bilo zanimljivo uraditi ga barem kao eksperimentalni film, upravo zbog izvornikove funkcije vremenske kapsule.
Međutim, NOĆNI IGRAČI kao Živanovićev dugometražni debi pokazuje nešto sasvim drugo, petnaestak godina pre USLOVNE SLOBODE. Naime, taj TV film pokazuje reditelja solidne vizuelne kulture koga zanima nešto pretencioznija šabrolovska faktura, inspirišu ga filmovi kao što je MY DINNER WITH ANDRE Louisa Mallea, pokušava da se izrazi stilski precizno, i da proizvede klasičnu melodramu u našim uslovima.
Dakle, Živanovićev debi uprkos pojedinim ozbiljnim nedostacima obećava puno, a ti nedostaci se upravo mogu otpisati zbog mladosti. NOĆNI IGRAČI najveće probleme imaju u pogledu prikaza krize srednjih godina koji daju iz vizure mladih ljudi koji o tome imaju krajnje šablonska viđenja, i scenario vrvi od neautentičnosti koja nimalo nije relaksirana smislom za humor.
U određenom smislu, Živanovićev ko-scenarista na ovom filmu Mladen Matičević će se vratiti ovoj temi, na svoj agresivniji način u filmu ZAJEDNO koji je bio prilično besmislen u bioskopu ali je delovao znatno pristojnije upravo na televiziji.
Milan Spasić, DP koji je u to vreme bio u najboljoj formi, u poslednje vreme prisutan kao snimatelj paskaljevićevih (zlo)dela, ponudio je izuzetnu fotografiju, vrlo zanimljive pokrete kamere, daleko nadilazeći vizuelnu pismenost velikog dela filmskih reditelja tog vremena i apsolutno prevazilazeći inače prilično visoke standarde našeg televizijskog filma.
Isto važi i za dizajn filma, koji je smešten u novobeogradski Blok 30, opremljen Jugoexportovom robom u kadru, kasnije se vide puste noćne beogradske ulice, i Kalemegdan, i deluje kao tačka kada je jugoslovenski konzumerizam dostigao svoj vrhunac, za koji danas znamo da je imao balardovski ishod.
NOĆNI IGRAČI su najava jednog talentovanog reditelja i odlična vremenska kapsula. Problem je u tome što na kraju ovo delo koje obećava nije rezultiralo onim što bi se očekivalo. Živanović je postao upamćen u kinematografiji po nečemu što je simbol njenog sunovrata, pozni post-titoizam je završio takođe tragično i to bi gotovo opravdalo ideju da se uradi bookend nastavak NOĆNIH IGRAČA u kome dolazimo četvrt veka kasnije na ruševine ovih ljudi i ambijenata. Naravno, NOĆNI IGRAČI nemaju tu reputaciju da iz njih proistekne nastavak ali bi bilo zanimljivo uraditi ga barem kao eksperimentalni film, upravo zbog izvornikove funkcije vremenske kapsule.
No comments:
Post a Comment