SJENKA SLAVE iz 1962. godine je drugi i poslednji film Vojislava Vanje Bjenjaša našeg čuvenog montažera koji se vrlo uspešno oprobao kao reditelj i sa svojim malim opusom uspeo da ostavi naslove koji stoje i dan-danas. Partizanski film PUCNJI U NEBO bio je vrlo zanimljiv i tretirao je motiv osvete na prilično uzbudljiv način ako imamo u vidu politička ograničenja na koja je bio osuđen.
SJENKA SLAVE je u tom smislu potpuno apolitičan film jedna klasična sportska priča o ukletom šampionu koji je nadomak da nađe spas iz životne krize ali na kraju shvata da život mora da ostavi na sportskom borilištu. U tom smislu, SJENKA SLAVE spada u red jednostavnih, mišićavih melodrama predcrnotalasovskog tipa koje su imale hawksovsku jednostavnost i efektnost Warnerovih predratnih melodrama.
Izvesnu literarnost scenariju donosi činjenica da ga je pisao Vitomil Zupan tako da pojedini dijalozi dobijaju filozofsku dimenziju. Reklo bi se čak da u određenom smislu Zupan čak i previše ističe podtekst ako imamo u vidu žanrovski štih na koji se Bjenjaš oslanja.
Međutim, sve ostalo, od glumačke ekipe, preko precizne crno-bele fotografije Branka Ivatovića do efektnih trkačkih scena uspeva da isprati Bjenjaševu zamisao i plasira njegovu priču vrlo jasno i konkretno.
Štaviše, reklo bi se da izvesna lirsko filozofska dimenzija koju donosi Zupanov scenario daje jugoslovenski pečat prilično jednostavnoj melodrami i platonskom ljubavnom trouglu izmeđz dva trkača i devojke. Ono čega recimo kod Bjenjaša nema to je hawksovski homoerotizam koji je recimo Joca Živanović mnogo efektnije uspeo da zabeleži u filmu TE NOĆI. Kod Bjenjaša postoji potencijal za tako nešto ali možda baš Zupanov predložak sprečava da se to realizuje.
SJENKA SLAVE je jednostavan repertoarski film, sportska melodrama u najzdravijem smislu te definicije i jedan od primera snage tadašnje jugoslovenske kinematografije koja je imala kvalitet i u sporednim a ne samo u glavnim naslovima.
* * * / * * * *
SJENKA SLAVE je u tom smislu potpuno apolitičan film jedna klasična sportska priča o ukletom šampionu koji je nadomak da nađe spas iz životne krize ali na kraju shvata da život mora da ostavi na sportskom borilištu. U tom smislu, SJENKA SLAVE spada u red jednostavnih, mišićavih melodrama predcrnotalasovskog tipa koje su imale hawksovsku jednostavnost i efektnost Warnerovih predratnih melodrama.
Izvesnu literarnost scenariju donosi činjenica da ga je pisao Vitomil Zupan tako da pojedini dijalozi dobijaju filozofsku dimenziju. Reklo bi se čak da u određenom smislu Zupan čak i previše ističe podtekst ako imamo u vidu žanrovski štih na koji se Bjenjaš oslanja.
Međutim, sve ostalo, od glumačke ekipe, preko precizne crno-bele fotografije Branka Ivatovića do efektnih trkačkih scena uspeva da isprati Bjenjaševu zamisao i plasira njegovu priču vrlo jasno i konkretno.
Štaviše, reklo bi se da izvesna lirsko filozofska dimenzija koju donosi Zupanov scenario daje jugoslovenski pečat prilično jednostavnoj melodrami i platonskom ljubavnom trouglu izmeđz dva trkača i devojke. Ono čega recimo kod Bjenjaša nema to je hawksovski homoerotizam koji je recimo Joca Živanović mnogo efektnije uspeo da zabeleži u filmu TE NOĆI. Kod Bjenjaša postoji potencijal za tako nešto ali možda baš Zupanov predložak sprečava da se to realizuje.
SJENKA SLAVE je jednostavan repertoarski film, sportska melodrama u najzdravijem smislu te definicije i jedan od primera snage tadašnje jugoslovenske kinematografije koja je imala kvalitet i u sporednim a ne samo u glavnim naslovima.
* * * / * * * *
No comments:
Post a Comment