Pogledao sam izuzetno interesantan televizijski film MURDER BY MOONLIGHT Michael Lindsay-Hogga. Lindsay-Hogg nije neki naročit reditelj, ali je ipak čovek sa respektabilnim opusom. Pored izuzetno značajnih rokenrol, naročito koncertnih, filmova, ubeležio je i neke legitimne igrenjake. MURDER BY MOONLIGHT je TV film koji je proizvela London Weekend Television u saradnji sa američkim Viacomom. Stoga je na TV filmu radila kvalitetnija ekipa no inače. DP je bio redovni Lesterov saradnik David Watkin a muziku je pisao Trevor Jones koji je peakovao početkom devedesetih.
Ono što svemu daje bizarnu dimanziju i što čini najveći problem filma je glumačka podela. MURDER je priča o ubistvu koje se desilo na Mesecu, unutar američkog rudarskog kompleksa koji je lociran u sovjetskom sektoru. Stoga ubistvo istražuju sovjetski i američki istražitelj.
Sovjetskog istražitelja sjajno igra Julian Sands i ovoj futurističkoj comic book postavci nudi sjajnu ulogu Rusa sa tvrdim akcentom engleskog i pronicljivim ledenim pogledom uz obaveznu transformaciju i otopljavanje kako priča odmiče. Sandsova glma je stilizovana i stripovska sa vrlo očiglednim postupcima ali to sjajno odgovara materijalu koji je vrlo pulpy. Sandsovog starešinmu igra Brian Cox.
Ono gde problem nastupa jeste to što američkog istražitelja igra Brigitte Nielsen. Nielsenova je zaista groteskna pojava i njena celokupna telesnost je toliko bizarna da se njena gluma čini još kao najmanji problem. Sve dok se pojavi ona u sedmom minutu, MURDER deluje kao izgubljeni klasik a od sedmog minuta zbog nje stvar odlazi dođavola pošto u filmu nema Slya ili Arnieja da joj pariraju nenormalnošću svog izgleda. Iako ni Julian Sands ne izgleda baš svakodnevno, on u odnosu na nju deluje savršeno normalno.
Ipak, negde oko polovine gledalac se navikne na Brigitte jer dizajn stanice i priča koja je jednostavna, ali efektna, nepretenciozna ali politički osvešćena, nastavljaju da drže film na okupu.
Ovaj TV film bi se najbolje mogao definisati kao police procedural ili murder mystery i praktično ima samo par ripper sekvenci, no Lindsay-Hogg nudi nešto carpenterovske atmosfere zahvaljujući dugim kadrovima, proleterskoj atmosferi lunarne kolonije i synth skoru Trevora Jonesa.
Ono što mi se naročito dopalo je to što se priča u skladu sa svojim mogućnostima i budžetom osvrće i na elemente lunarne realnosti kao što su bestežinsko stanje i vakuum. Naravno, unutar stanice postoji "veštačka gravitacija" ali ovi neprijateljski uslovi imaju svoju ulogu u priči.
Futuristički look sovjetske ekipe je vrlo cool i minimalistički kako na nivou kostima tako i samih ambijenata koji deluju pulpy ubedljivo.
Ovaj TV film u kome SAD i SSSR žive u Hladnom ratu i u dalekoj budućnosti, izašao je 1989. godine kada je verovatno delovao prilično passe. Danas, međutim, crpi poseban kvalitet iz tog retro elementa.
Ono što svemu daje bizarnu dimanziju i što čini najveći problem filma je glumačka podela. MURDER je priča o ubistvu koje se desilo na Mesecu, unutar američkog rudarskog kompleksa koji je lociran u sovjetskom sektoru. Stoga ubistvo istražuju sovjetski i američki istražitelj.
Sovjetskog istražitelja sjajno igra Julian Sands i ovoj futurističkoj comic book postavci nudi sjajnu ulogu Rusa sa tvrdim akcentom engleskog i pronicljivim ledenim pogledom uz obaveznu transformaciju i otopljavanje kako priča odmiče. Sandsova glma je stilizovana i stripovska sa vrlo očiglednim postupcima ali to sjajno odgovara materijalu koji je vrlo pulpy. Sandsovog starešinmu igra Brian Cox.
Ono gde problem nastupa jeste to što američkog istražitelja igra Brigitte Nielsen. Nielsenova je zaista groteskna pojava i njena celokupna telesnost je toliko bizarna da se njena gluma čini još kao najmanji problem. Sve dok se pojavi ona u sedmom minutu, MURDER deluje kao izgubljeni klasik a od sedmog minuta zbog nje stvar odlazi dođavola pošto u filmu nema Slya ili Arnieja da joj pariraju nenormalnošću svog izgleda. Iako ni Julian Sands ne izgleda baš svakodnevno, on u odnosu na nju deluje savršeno normalno.
Ipak, negde oko polovine gledalac se navikne na Brigitte jer dizajn stanice i priča koja je jednostavna, ali efektna, nepretenciozna ali politički osvešćena, nastavljaju da drže film na okupu.
Ovaj TV film bi se najbolje mogao definisati kao police procedural ili murder mystery i praktično ima samo par ripper sekvenci, no Lindsay-Hogg nudi nešto carpenterovske atmosfere zahvaljujući dugim kadrovima, proleterskoj atmosferi lunarne kolonije i synth skoru Trevora Jonesa.
Ono što mi se naročito dopalo je to što se priča u skladu sa svojim mogućnostima i budžetom osvrće i na elemente lunarne realnosti kao što su bestežinsko stanje i vakuum. Naravno, unutar stanice postoji "veštačka gravitacija" ali ovi neprijateljski uslovi imaju svoju ulogu u priči.
Futuristički look sovjetske ekipe je vrlo cool i minimalistički kako na nivou kostima tako i samih ambijenata koji deluju pulpy ubedljivo.
Ovaj TV film u kome SAD i SSSR žive u Hladnom ratu i u dalekoj budućnosti, izašao je 1989. godine kada je verovatno delovao prilično passe. Danas, međutim, crpi poseban kvalitet iz tog retro elementa.
No comments:
Post a Comment